• İstanbul 14 °C
  • Ankara 13 °C

Fahri Tuna: Kırklareli; Ucu Yanık Bir Türkü

Fahri Tuna: Kırklareli; Ucu Yanık Bir Türkü
Dereler akmaz oldu (Çakırım)
Yar bana bakmaz oldu
Yarin verdiği güller (Çakırım)
Kurudu kokmaz oldu
Ah ah Çakırım ah
 
Her ilin adı söylendiğinde bir imge, bir renk, bir dağ, bir ova, bir isim öne çıkar zihnimde, gelir
oturuverir tahtına.
Kırklareli denilince aklımda ilk öne çıkan, ucu yanık türküleri oldu.
İçinizden şöyle bir itiraz ettiğinizi duyar gibiyim: Yapma be Fare’ga, bizim Kırıklareli’nin türküleri
oynaktır, neşelidir beya. Haklısınız. İtiraz etmem. Ama âh ama; o ilk bakışta öyledir. Biraz daha
ilerleyince öyle olmadığına siz de mutmain olursunuz, kanaat getirirsiniz.
“A Bre Sülümanaga / Bahçelerde Biberiye (Makedonlu) / Çıksana Takoş’un Balkona / Edirne’nin
Köprüsü / Giderim Giderim Varna Görünmez / Hayde Bre Yusuf Kara Yusuf / Kalk Gidelim Yar
Seninle Nemse’ye / Karakayalar’da Fatme’m / Malkara’dan Çıktı Bayrak / Şu Burgaz’ın Ufacık
Tefecik Yolları.” Elliyi aşkın Kırklareli türküsü arasından on kadarını seçtim senin için, ey okur.
Umarım anladın beni.
Ne diyor Sülümanaga: Makedonlu diyor, Edirne’nin köprüsü diyor, Varna diyor, Nemse diyor,
Malkara diyor, Burgaz diyor. Diyor da diyor ağamız.
Başka ne diyor türküler; Takoş diyor, Fatme diyor, Sülüman diyor, Kara Yusuf diyor, Aliş diyor.
Trakya diyor, Bulgaristan diyor, Makedonya diyor. Romanya diyor. Hasret diyor, özlem diyor, sevda
diyor, aşk diyor.
Kırklareli’nde bayrak vatan toprak Takoş, Fatme, Sülüman, Ali iç içedir. Ayrılmaz bir bütündür.
Bir asırlık yürek yakıcı türkülerin şehridir Kırklareli. Batıda, ta batıda, en batıda, Urumeli
Beylerbeyinin asırlarca oturduğu Edirne’nin kardaşı, yoldaşı, dertdaşı Kırklareli. Edirne’nin en küçük
kardeşi Kırklareli. Ki ortancaları Tekirdağ’dır.
Beraber ağlar beraber güler üç kan kardeş. Can kardeş. Yan kardeş.
Adını ‘kırk kilise’den alır. Zamanla Kırklareli’ne dönüşmüştür ki iyi de edilmiş.
Şimdi ben size Kırklareli’nin dört bir yanı sularla çevrili desem, inanmazsınız değil mi.
İspatlayabilirim: Kuzeyde Revze Deresi (Bulgaristan sınırı boyunca), Doğuda Karadeniz, güneyde
Ergene ırmağı, batıda Teke deresi. İşte bu. (Ne dedim ben size? Doğru muymuş. Olaylar ve rakamlar,
biraz da nereden baktığımıza bağlı değil mi ama.)
İlde 224 fabrika var, bunun da 94’ü Lüleburgaz’da dersem seni şaşırtmış olur muyum ey okur. Ben
şaşırdım doğrusu, yalanım yok. Öncelikle de gıda sektörü çok gelişmiş.
Buğday ve ayçiçeği diyarıdır Kırklareli. Gerçi tüm Trakya böyledir ya. Bir de sebze, meyve ve üzüm.
Ah o üzüm. Şarap, üzümün kanlı gözyaşları diyen ustam Selahaddin Şimşek’i gel de rahmetle anma.
İlginç bir istatistik size: Bugün itibarıyla Kırklareli’nde her bir insana, bir inek, üç koyun-keçi, dört
tavuk düşmektedir. Aman hayvancılık geriye gitmesin, tükenmesin.
Bizim öykücü Sedat Sayın’a göre Kırklareli, Yıldız Dağları’nın altında doğanın münzevi çığlığıdır
evrene. Eyvallah Sedat’ım, canım kardeşim, kalemdaşım, gönüldaşım. Yedi ilçesini de sordum Sedat
kardeşime; cevapları da çok güzel, bir o kadar da ironik: Babaeski şeker fabrikası, Demirköy yol bitti
 
komutanım ve Fatih’in İstanbul’un fethi için döktürdüğü Şahî topları, Kofcaz ceviz, Lüleburgaz
fabrika, Pehlivanköy panayır, Pınarhisar Alaaddin Soykan, Vize Kaygusuz Alaaddin.
Hiç unutmam, - merhum Selim Gündüzalp de defalarca tekrarlamıştı sohbetlerinde -; BJK, Türkiye
Kupası’nda üçüncü lig takımı Lüleburgaz’a elenmişti. Ertesi günkü Tercüman’ın spor sayfasının
manşeti: Lüle / N’aptın Üle. Futbolseverleriyi hatırlarlar, bu ironik olayı ve manşeti. (FB’yi Türkiye
Kupasından eleyince Pendik Unaytıd unvanını alan olayın bununla alakası bulunmamaktadır.)
Şehirler biraz da dostlarınızdır, değil mi? Benim için de Kırklareli, General İvan, Bülent Şengörür ve
Sedat Sayın’dır.
General İvan bizim namı diğer Komando Recep. Recep Kozan, uzun yıllar Edirne’de - başarıyla -
Halk Eğitimi Müdürlüğü yapan Recep’agam. Gagauz Yeri’nin gizli fatihi. Perde arkası kahramanı.
Merhum Muhsin Yazıcıoğlu’nun da dava arkadaşı. Uzun boylu yiğit yürekli delikanlı ağabeyimiz.
Boşuna komando Recep lakabı verilir mi bir adama. Kalenderdir, merttir, cömerttir. İyi Kırklarelilidir.
Sonra Bülent Şengörür’dür benim için Kırklareli. Ta kırk dört sene önce mühendislik öğrenciliğimizde
yan sınıftaydı. Zeki, edepli, saygılı, dost, çalışkan arkadaşımız. Sonra akademiyaya intisap etti. Çalıştı
çalıştı profesör oldu. Yükseldi yükseldi Kırklareli Üniversitesi’ne rektör oldu. Hem de iki dönemdir.
Vefalıdır, dosttur, üretkendir. Denge adamıdır. Severiz. (Meraklısına minik bir not: Ünlü deneme
yazarı Selim Gündüzalp’in bir küçüğü olan kardeşidir. Bir de en küçükleri Özcan var.)
Ve Sedat Sayan’dır o şehir. Sedatcığımı da Edirne’de tanıdım. Tanıdım sevdim kardeş edindim. Sağ
olsun o da öz ağabeyinden ayırmadı, ayırmaz beni. Birlikte sekiz Balkan ülkesine yönelik iki yıl
Balkan Türküsü dergisini çıkarttık. Tabii o Edirne ekibinin başı Dr. Rifat Gürgendereli’ydi. Birlikte
akademiler yaptık, yazarlık okulları gerçekleştirdik. Öykü günleri organize ettik. Bütün bu
çalışmalarda Rifat Hoca ile birlikte Sedat, biri sağ diğer sol kolum hükmündeydi. Çok de vefalı bir
kalp taşır. Uzun ve kalıplı vücudunun aksine altın gibi değerli, yumuşacık bir kalp taşır, Sedat. İyi de
öykücüdür. Ulusal dergilerde ürünleri yayımlanan, kitaplı bir yazardır o. Ah biraz daha yoğunlaşsa
öykülere. Unutmadan, Sedat, Kırklareli Sergenlidir.
Azıcık da Şeref Akbaba kardeşimdir Kırklareli. Bir ömür Ay vakti dergisini sırtlayan Erzurum Dadaşı
Şair Şeref Akbaba kardeşim, son on senedir Kırklareli Üniversitesi’nde doktor öğretim üyesidir. Edep
şiir akıl ve gönül koralasyonunu çok iyi kuran Şerefciğime bu görev de çok yakışıyor hani.
Her ilimiz bir cennet mübarek. İtiraf edelim, biz (Anadolu ve Trakya) gerçek bir lezzet cennetinde
yaşamaktayız. Kırklareli'ne kuzu kuzu gidip de Kuzu Kapama yemeden olmaz bir defa. İkincisi
Pekmezli Kaçamak yemelisiniz. Edirne kadar ünlü olmasa da Kırklareli Köftesi de lezzetlidir. Diğer
yemekleri, Balkan göçleriyle oluştuğu için Rumeli yemekleridir genellikle. Bütün Trakya ve
Rumeli’de rastlanan yemekler; Papara, Manca, Borani vesaire gibi. Tatlı olarak ise Yumurta Helvası
ile Kaşık Helvasını öneriyorum bir de. Benden söylemesi. Keyif sizin.
Genelde mutlu insanlar diyarıdır bizim Kırklarelimiz. Aynı zamanda hüznünü hayatına katık yapmış
da yaşayan, dışı şen ama içi yaralı insanlar diyarıdır. Ama güzel kalpli insanlar, tutkulu, duygulu
insanlar.
Sarışın yüzlü mavi gözlü hafif çilli burunlu masum bakışlı kızların türkülerinin ucu yanıktır orada.
Tam da böyledir. Ucu yanık bir türküdür Kırklareli. Ucu yanık bir türküyle son verelim yazımıza:
 
Dere geliyor dere yalelel yalelel,
Kumunu sere sere yalelellim,
Al dere götür beni yalelel yalelel,
Yarin olduğu yere yalelellim
Amanın aman aman / Zamanın zaman zaman
Bizim düğün ne zaman yalelellim
whatsapp-image-2022-07-20-at-16.13.49.jpeg whatsapp-image-2022-07-20-at-16.13.48-(1).jpegwhatsapp-image-2022-07-20-at-16.13.48.jpeg whatsapp-image-2022-07-20-at-16.13.47.jpeg
Bu haber toplam 460 defa okunmuştur
  • Yorumlar 0
    UYARI: Küfür, hakaret, rencide edici cümleler veya imalar, inançlara saldırı içeren, imla kuralları ile yazılmamış,
    Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.
    Bu habere henüz yorum eklenmemiştir.
Diğer Haberler
Tüm Hakları Saklıdır © 2012 Türkiye Yazarlar Birliği | İzinsiz ve kaynak gösterilmeden yayınlanamaz. Sitede yayınlanan yazıların sorumluluğu yazarlarına aittir.
Tel : 0312 232 05 71 - 72 | Faks : 0312 232 05 71-72 | Haber Scripti: CM Bilişim