Bizim elimizdeki küçük ekranlara takılı kaldığımız çok da uzun olmayan zaman içinde, bir şeyleri anlama ve düşünme biçimlerimiz radikal biçimde değişti ve biz bu edilgen yeni pratiklere fazla hevesli olduğumuz için bunu kabul etmek istemiyoruz.
İnsanlar değişir, zaman pek çok şeyi dönüştürür, eyvallah! Ama ne olursa olsun yeşil yeşildir, ağaç ağaçtır, karpuz tatlıdır ve frene bastığında araçlar durur. Yani değişim ne boyutta olursa olsun değişmeyen, değişmeyecek olan, değişmemesi gereken şeyler vardır. Sadece hayatın gözle görünür kısmında değil, zihinlerimizin içinde de birtakım sabiteler olmalıdır; aksi halde düşüncelerimizin, inançlarımızın, duygularımızın bir karakteri, sağlam bir zemini olmaz. Her değişimin böyle emniyeti sağlayan sağlam bir zemin üzerinde hayat bulması lazımdır ki; orada zamanın gerektirdiği yenilenmeyi kendinden vazgeçmeden başarabilen bireylerden söz edebilelim.
Üniversite yıllarımda belli bir toylukla hayata bakarken, etrafımdaki yol almış insanların bakış açılarından etkileniyordum. Her şeyin belli bir tanımı, her kavramın bir anlaşılma biçimi vardı. O gün kullanılan kavramlar bugün de var hayatın içinde; ancak onlara yüklenen anlam çok değişti. O toy zamanlarımdaki dünya bugün yok, bugünün insanları da her şeyi başka türlü anlama noktasında adı konmamış bir ittifak hali arz ediyor. Bir sabite arıyorum, kullanılan kavramların aynı olması dışında herhangi bir ortak nokta yok. Aslında bu kadar geriye gitmek de gerekmiyor; on yıl önceki halimize göre bile bugün her şeyi çok başka türlü algılıyoruz ama kendi kimliğimizi aynı kelimelerle ifade etmeye devam ediyoruz.
Devamı: https://www.yenisafak.com/yazarlar/gokhan-ozcan/kendimiz-miyiz-kendimizde-miyiz-4642241
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.