Ali Rıza Hoca için durmak yoktu. Maşallah azmi ve gayreti gün geçtikçe artıyor, çalışmalarına yenilerini ekliyordu. Görme engelli arkadaşlarıyla beraber Türkiye Görme Engelliler Derneğinin Mersin Şubesini açtı, daha sonra Körler Eğitim Yardımlaşma Derneğini kurdu ve halen başkanlığını yürütüyor.
Mersin’e geldiğim 2004 yılında tanıştım Ali Rıza Eşki ile… “Ekşi mi?” deyince “hayır abi, -göze ait, gözle ilgili anlamında- Eşkî” deyiverdi… Genetik bir rahatsızlık olan Glokom, fakülte yıllarında kapatmıştı gözlerindeki perdeyi. Arkadaşlarım içinde Ali Rıza’nın yeri ayrıydı.
Ali Rıza, hepimizden daha yaşam dolu, hepimizden daha aktifti. Tek başına her işini hallediyordu. Telefonu kullanırken gözüne yaklaştırıp ekrana bakıyor, yardım almadan asansörle inip çıkıyordu. Görme yetisi biraz var diye düşünmüştüm. Böyle düşündüğümü söyleyince, “alışkanlık abi!” demişti.
Öğrencilerin konakladığı dört katlı bir vakıf evinde kalıyor ve gençlere rehberlik ediyordu. Bekâr olunca vakıf evi onun da evi olmuştu. Onu bazen mutfakta yemek dağıtırken, bazen bulaşığa yardım ederken, bazen de eşya taşırken görüyordum.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.