Lise yıllarımda birkaç arkadaşımla yoğun okumalar yapardık. Kütüphanelerin gediklisiydik. Doğu klasikleri, Rus klasikleri, Batı klasikleri ve Hasan Ali Yücel serisini buralardan okumuştuk. Çünkü bu kadar kitabı alacak paramız yoktu. Parasız yatılıydık ve zamanımızı kitap okumaya ve muhabbete ayırıyorduk. Bizleri meşgul edecek dünyevi eğlencelerden uzaktık. Bizim neslin en büyük bahtiyarlığı da bu olsa gerek. Tabi bir de dergiler vardı. Hafta sonları ziyaret ettiğimiz Akabe Kitabevinde ve Bilgi Hikmet Kültür Merkezinde değişik dergileri okuma imkânımız oluyordu. Ramazan Dikmen’i ilk kez bu dergilerden birinde tanımıştım. Kayıtlar dergisinin çıktığı yıllardı. O dönemde dergilerin sayısı azdı. Bu sebeple de bulduğumuz dergileri su içer gibi okurduk. Necip Fazıl, Sezai Karakoç, İsmet Özel, Rasim Özdenören listemizin başındaki isimlerdi. Ramazan Dikmen ağabey de bu ilk nesil üstadların izinden giden değerli bir kalemdi. Yazdığı hikâyeler bana Dostoyevski’nin Kafka’nın yazdıklarını anımsatırdı. Hikâyelerindeki iç konuşmalar adeta bize bizi anlatırdı. Arayışımızın, özlemlerimizin, ideallerimizin durduğu yerde Ramazan Dikmen’in hikâyeleri bize denk düşüyordu. Henüz üniversiteye yeni başladığımız o yıl öğrenci evimize gelen gazeteyi açtığımda Dikmen’in vefat haberini gördüğümü anımsıyorum. Daha dün gibi… Ne hastalığından haberimiz vardı ne de hastanede uzun süre kaldığından. O’nun ölümü adeta içimizdeki muştuyu sessizliğe mahkûm etti. Yunus’un dediği gibi “Bu dünyada bir nesneye yanar içim göynür özüm/Yiğit iken ölenlere gök ekini biçmiş gibi”. Dikmen bizi kanatan bir sızıyı miras bıraktı. Tıpkı Cahit Zarifoğlu, İlhami Çiçek, Nazir Akalın, Halis Altındağ gibi erken gittiler.
Devamı: https://www.dunyabizim.com/hasbi-bir-yurek-ramazan-dikmen-makale,2204.html
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.