Modern hayat belki kadını kendine benzetmeye çalışmıştır. Ona bir şeyi verirken başka bir şeyi de elinden almaktan hiç çekinmemiştir. Geleneksel hayat denilen, fakat gelenekle hiçbir ilgisi olmayan geçmiş âdetlere göre ise kadın, tercihleri sınırlı bir varlık gibi düşünülmüş ve öyle algılanmasının yolları kolaylaştırılmıştır.
Anadolu’nun köy ve kasabalarını dolaştığınız zaman bunu daha bir yakından görebiliyorsunuz. Bendeniz o ağızlarda pelesenk olmuş “Anadolu irfanı”nı görmek için diyar diyar dolaşmış birisi olarak hayal kırıklıklarını anlatmakla bitiremem. Köylerimizde eğitim taşımalı, ama ibadetler şükür ki çok az cemaati olmasına rağmen camilerde huşu ile ifa edilebiliyor. Her camide bir din görevlisi var. Yani din eğitiminin köye ve köylüye yönelik tarafında hiçbir eksiklik mevcut değil. Hazin olan, buna rağmen hurafe ve törelerin hâlâ din adına yerleşik kültür şeklinde yaşanıyor olmasıdır. Kadınlara yaklaşım biçimi, komşu, akraba hakkı, hayvanlara merhamet ve sevgi vb. daha birçok şey problem olarak varlığını sürdürmekte. Kız çocuklarına mirastan hiçbir pay verilmemesi neredeyse cami cemaati tarafından bile kanıksanmış durumda. Kız evladın çocuklarına baba yurdundan pay vermemek adeta fazilet gibi algılanıyor. Dünya malının verasetle paylaşımında kız evlatlara pay vermeyen baba ortalıkta cihattan zaferle dönmüş kumandan edasıyla dolaşabilmekte. Kadının eğitim öğretim, söz ve mülkiyet hakkını kendinden esirgemek tek kelimeyle zulümdür. Kadından esirgenenin erkeğe verilmesine ise söyleyecek kelime bulamıyorum. Cahiliye âdetleri din kisvesi altında köylerimizde ve kasabalarımızda dolaşıyor ve kimse önünde durup da çıtını çıkarmıyor. Ahlakı ve dini kadınlar üzerinden tanımlayıp değerlendirme alışkanlığından ne zaman vazgeçeceğiz bilmiyorum.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.