Merhum şair Cahit Zarifoğlu Yaşamak isimli eserinde düşüncesine okuyucuyu ortak eden bir eda ile konuşur. Şu ifadeleri sanki şairle birlikte yazmışsınız gibi üzerinde düşünmenizi tavsiye ederim: “Yazdığım bütün şiirleri benden çalmışlar gibi özlüyorum. Onların sahibi olmadığımın bundan daha inandırıcı delili olabilir mi? Hiç olmazsa yalnız bana ait bir tek şiirim bulunsaydı.”
Şiirin mülkiyetten sayılıp sayılmayacağı tartışmasına da son noktayı koyacak nitelikte bir yaklaşımdır bu ifadeler. Şiir kendini şairine mülkiyet olarak dikte etmeye kalksa bile şair bu dayatmaya boyun eğecek yaradılışta değildir. Mülkiyetsiz olan şairin mülk olma ağırlığını kendisine dayatmaya çalışan şiirin iğvasına kolay kolay kapılması mümkün değildir. Zira şair şiirinden önce var olandır. Aynı duyarlığı Sezai Karakoç’un dizelerinde de görürüz: “Şiirin yazanı yoktur / Vardır yalnız okuyanı / Şair de bir okurdur / Kendi şiirinin okuyanı.” Şiir şairin yazdıktan sonra üzerinden attığı ağırlık gibidir. Hangi okur o yazılan dizelerde kendini buluyorsa artık o şiirde hak sahibi demektir. Üstat Karakoç’un yukarıda aktardığımız dizelerinden bir adım ötesine geçelim: “Ben her şiiri okudum / Kendi şiirim hariç / Okuduğum şiiri yazmam / Yazdığım şiiri okuyamam.”
Devamı: https://www.milligazete.com.tr/makale/4918551/huseyin-akin/siir-sairin-mulkiyeti-midir
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.