İncil ve Tevrat’ta, Kuran’da hem peygamberlere hem de kavimlerine çoğu kez tehlikelerden uzak durmak, arınmak ve mal mülke sırtını dönmek olarak yürümek kastedilmiştir. Taha Suresi 52. Ayet’te “Musa’ya şöyle vahyettik: (Mısır’dan çık) Kullarımla geceleyin yürü ve (asânı vurarak) onlara denizde kuru bir yol aç; (artık firavunun) yetişmesinden korkmazsın, (boğulmaktan) endişe etmezsin.” İnci’de Hz.İsa müritlerine “Neyin varsa sat, hepsini yoksullara ver ve beni izle” deyip davet eder. Tevrat’ta Hz.İbrahim’e “Memleketinden ve akrabanın evinden sana göstereceğim memlekete git. Ve Abram, Rabbın kendisine söylediği gibi gitti… ve Abram karısı Sara’yı, kardeşinin oğlu Llıt’u ve Harran’da kazanmış oldukları bütün mallarını ve edinmiş oldukları canları aldı ve Kenan diyarına gitmek üzere çıktılar ve Kenan diyarına geldiler. ” denilir.
Hz.Muhammed’in Hicret’inde olduğu gibi korunma amacıyla da olsa yürümenin kutsallığından bahsedilir. Hinduizm’de de yürümenin acı çekmenin arınmanın yeri oldukça büyüktür ki İslamiyet’teki tasavvufun kökeni Hinduizm’dir sonraki dönemde gerek Hristiyanlık gerek İslamiyetin Hac ziyaretleri de yürümenin tasavvufi yanına işaret eder. Hacılar yolculuklarına yürüyerek ve binek hayvanlarıyla çıkmış olsa da kutsal yolculukta attıkları adımların, bu yolda çektikleri acıların kendilerini olgunlaştıracağına, değiştireceğine inanarak yolculuk eder ve seyyahlar gibi yolculuklarının sonunda bambaşka bir insana dönüşeceklerine inanırlar.
Devamı: https://www.izdiham.com/ibrahim-tekpinar-urfanin-freskleri-haci-kapisi-gelenegi/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.