Türk eğitim sistemi, kendi kültürünü ve ahlakını dışlaması bakımından sömürge sistemi özelliğini korumaya devam ediyor. Muhafazakâr yahut seküler olması fark etmeksizin iktidara yürüyen bütün kesimlerin eğitime dair kültürel bir öneri sunmaları, sunabilmeleri ve bunları uygulamaları imkânlı görünmüyor. Bu manada özgünlük bakımından “Türkiye’nin eğitimi” hiçbir zaman olmamıştır. Türk eğitiminde 1980 öncesine genel olarak hâkim olan Fransız iklimine (modern-liberal) bakarak söylenecekler ile 1980 sonrasına hâkim olan Amerikan iklimine (postmondern-neoliberal) bakarak söylenebilecekler arasında mahiyet farkı yoktur. Her iki dönem için söylenecek olan şey “zorunlu” sömürgeleşme ile “seçmeli” sömürgeleşme arasındaki politika farkıdır.
Bu nedenle eğitimde ve eğitimle ortaya koyulan yenilikler ile değişimlerin sömürgeleşmiş ruhlara pekiştireç olmaktan başka görevi olmamıştır. Siyasi söylemleri ve politik duruşları aşan bir bağlılıkla küreselcilerin iş ve işlemlerini korumaktan başka bir işlev görmeyen mevcut eğitim sistemine harcanan devasa meblağların geniş kesimlerce makul karşılanması, hatta bizzat imkânlarıyla destek olmaları, ortada bir mesele olduğunun gözler önüne serilmesine mani oldu /oluyor. Çünkü sömürge eğitimi, sadece düşüncelerimizi değil düşünme biçimimizi de değiştirdi. Bugün modernlik adına kültürün rafa kaldırılması eğitimin en ufak sorununun çözümünde bile apışıp kalınmasına neden oluyor. Artık okullarımızın kapısından tutun, duvarların solgunluğuna, okul bahçesinin ruhsuzluğundan, koridorların çehresine kadar eğitime dair ince ayrıntılardaki kültür dışılığı insanlara açıklamak, sömürge bir eğitimden geçmeleri nedeniyle çok zor. Ama MEB’in kitaplarındaki aleni kültür dışılığı anlatamamanın tek anlamı olsa gerek: O da sömürge sisteminin devam etmesinde görülen üstün yarar (!).
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.