Osmanlılar döneminde sarayda pişirilen aşure devlet görevlilerine ve yeniçerilere, paşa konaklarındaki mahalleliye ve fakir fukaraya, tekkelerde pişen dervişlere ve evlerde pişen ise konu komşuya dağıtılırdı. Kimi vakıflar da yolculara, kimsesizlere ve aşure yiyecek yeri olmayanlara aşure dağıtırdı. Prof. Dr. Zeynel Özlü'nün konu ile ilgili makalelerinden özetlediğim bilgileri paylaşıyorum. SARAY Her şeyin bir ritüeli olduğu Osmanlılar, aşure pişirmeyi ve dağıtmayı da belli kurallara bağlamışlardı. Aşurenin Muharrem ayı dışında sultanların vefatından sonra dağıtılması, Hz. Hüseyin'in bir sultan gibi kabul edildiğini göstermesi bakımından da önemli idi. 10 Muharrem'de pişecek aşurenin malzemeleri birkaç gün öncesinden kiler-i hastan temin edilir ve hazırlıklara başlanırdı. Sarayda pişmesine rağmen aşure bugün İstanbul'un geleneksel İstanbul yemekleri yapmakla bilinen lokantalarında ikram edilen aşureler kadar zengin değildi. Aşurenin temel malzemesi buğday. İkinci olarak nohut ve kuru fasulye gelir. Daha sonra mısır, yeşil mercimek, az pişmiş pirinç, çiğ bulgur da katıldığı olurdu. Bunlar bakliyat kısmı. Bir de meyve kısmı var aşurenin. Mevsimine göre değişmekle birlikte ayva, elma katılır. Kuruyemiş olarak ceviz, badem, fındık, fıstık, Aydın kuru incir yemişi, kuru üzüm, kuru kayısı, kuşüzümü katılır. Baharat olarak ise çöreotu, fesleğen, karabiber, karanfil, tarçın katılır. Ayrıca zemzem suyu ve şerbet de ilave edilirdi. Tatlılığı ise üzümle sağlanırdı. Ancak bunların hepsi aynı anda kullanılmaz, helvacıbaşının tercihi ve bulunan malzemeye göre değişirdi.
Devamı: https://www.fikriyat.com/yazarlar/ismail-gulec/2022/08/08/aguyu-bal-eylemek-asure
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.