İsmail Güleç: Bir şeyh efendinin vedâ mektubuna göre Melâmîlik ve Melâmîler

Bir Melâmî-Nakşi şeyhi olan Hüseyin Şemsi Ergüneş (1872-1968) vefât etmeden önce ihvânına bir vedâ mektubu kaleme alır ve birtakım nasihatlerde bulunur. Bu mektubun özelliği, Melâmîliğin ne olduğunun ve bir Melâmînin nasıl olması gerektiğinin açıkça yazılmış olmasıdır. Mektubun müellifi Şemsî Efendi, şeyhi Nûrul'l-Arabî'nin şeyhi Kursavî'nin şeyhi İşan Niyâz Kulı et-Türkmânî silsilesiyle İmam Rabbanî'ye kadar giden Müceddidiye kolu Nakşîlerindendir ve neşvesi diğer kol olan Halidîlerden farklıdır. Cehrî zikir ve tevhîd yorumları ile ehl-i beyt sevgisini daha fazla öne çıkarmaları ile Halidîlerden ayrılırlar. Ülkemizde yaygın Nakşîbendiye kolu Mevlâna Hâlid-i Bağdâdî'nin (ö. 1827) kurucusu olduğu Hâlidiye koludur. TDV İslâm Ansiklopedisi'nde verilen bilgiye göre bir Müceddidi-Melamî şeyhi olan Şemsî Efendi Âşık Hıfzî adında bir halk şairi ile Sofya Bâlî Baba Tekkesi şeyhi Ahmed Baba'nın kızının evlâdıdır. 93 Harbi'nden sonra geçtikleri Usturumca'da, henüz 13 yaşında iken Muhammed Nuru'lArabî ile tanışan Şemsî, tahsiline devam etmek şartıyla dervişliğe kabul edilir. Mûsîkîye olan merakı ve kabiliyeti çalışmalarını tekke mûsîkîsine yoğunlaştırır. Tahsilinin ardından atıldığı memuriyet hayatı, 1927 yılında emekli olana kadar devam eder. Emekliliğinden vefât tarihi olan 1968'e kadar, İstanbul'da, İbnü'l-Arabî, Konevî, Cîlî ve Nûru'l-Arabî'nin eserlerini tercüme eder, dostlarının ve sevenlerinin tasavvufa dair sorularını cevaplar, onlara yol gösterir, rehberlik eder. 

Devamı: https://www.fikriyat.com/yazarlar/ismail-gulec/2021/01/14/bir-seyh-efendinin-veda-mektubuna-gore-melamilik-ve-melamiler