Yazarın “ 1984 benim için çok özel belki de hayatımın dönüm noktası.” Dediği kitabı, okuyucuyu birçok türü de içinde barındıran bir yolculuğa çıkarıyor.
Bu deneme kitabının farkı, sayfalar ilerledikçe perspektif açıları dikkat çekiyor. Gerçek yaşam hikâyeleri ile harmanlanan satırlar, okuyucuyu içine çekmekle kalmayıp, konunun bir parçası haline geliyorsunuz. Anlatılanlar o kadar hayatın içinden o kadar olağan durumlar ki; Kendinizi ansızın bir kız isteme töreninin içinde bulabilir, uzaklardan kızınıza bir şiir gibi seslenebilir, annenizin ellerini ellerinizde bulabilir, en sevdiğinizin cenazesinde başrol olabilirsiniz. Şimdiden söylemekte yarar var bazı kısımlar yaşanmışlığın yoğunluğundan dolayı biraz ağır gelebilir. Hissetmek ve hissettirmek zahmetli bir süreçtir. Bu seyahate hazır olup olmadığınızı gözden geçirmenizde fayda görüyorum.
Kitabın asıl yazılma amacı eleştiri olmasa da her konu başlığının altında inceden bir gönderme söz konusu.
Bazı konu başlıklarını değerlendirirken özetlemenin yerine, Bülent Parlak’ın sıkı bir okuru olarak üzerimde bıraktığı tesiri ve bu tesire sebep olan cümleleri kullanacağım.
İki Yılda Bir Gün: Yazarın dönüm noktası olarak nitelendirdiği ve Millet olarak geleneksel anlayış çerçevesinde cenazelerle olan ilişkimizi yaşanmış bir hikâye ile ortaya koyuyor. Ölümün çocuk gözünde nasıl göründüğünü şu paragraflarla anlatıyor: “ Ölümün ne olduğunu bilmezdim o yaşlarda. Sanırdım ki; ölüm neremize çarparsa çarpsın yeryüzü konuşmasına devam edecek. Üstelik ölüm, çocuk aklımca fazla ürkütücü değildi benim için.”
Devamı: https://www.izdiham.com/kader-cakir-yalnizligin-mucidi-bulundu/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.