Ben tanıdım ve sevdim.
Öyle uzun uzadıya da tanışmadık, Türkiye Yazarlar Birliği’nde, galiba Mehmet Doğan’ın odasındaydı, İbrahim Ulvi Yavuz da vardı, “Ferhat Koç” diye tanıttılar bana. O zaman dikkatli baktım yüzüne ve o yüzü sevdim.
Yıllarca Milli Gazetede adını gördüğüm, hiçbir yazısını okumadığım, birlikte yolculuk yapmadığım, çay içmediğim, iki kelam etmediğim bu dünya güzeli adamla sanki milyon yıldır tanışıyormuşum gibi bir sıcaklık vardı yüzünde. Bana karşı değil sadece.
Elinde tuttuğu çay bardağına, okuduğu kitaba, karıştırdığı dergiye, baktığı pencereye karşı da yüzü bakışı meymenetliydi.
Daha sonra tanıyacak kadar vaktim de oldu ayrıca.
Çay da içtik, yemek de yedik, yolculuk da yaptık, aynı programlara da katıldık. O yüz hiç değişmedi.
İnsanın sadece gözlerinin içi değil, göz çukurları, hatta yüzünün tamamı, hatta yüzünü bir mutlu bulut kümesi gibi yukarıdan çevreleyen saçları, alnındaki kırışıklıklar, gözlükleri, sakalları da tebessüm eder mi, eder.
Öyle biriydi.
O dinginlik, o durulmuşluk, o sakinlik sanki yaşayarak, dünyanın bin bir halini görerek değil de, doğuştan verilmiş, doğduğunda, çocukluğunda, hayatının her evresinde hep öyleymiş gibi yerleşikti yüzünde.
Külüngü de kılıcı da tebessümüydü.
Dedim ya, hiçbir yazısını okumadım. Harfleri incitmediğine inanırım, okumasam da.
Alaturka saatlere ayarlı yaşayan, mümin, işinde gücünde bir Ankara ahisinin, Hacı Bayram’ın müritlerinden birinin hali vardı onda.
Rahmetli olduğunu duyunca yüzü saatlerce gözümün önünden gitmedi.
Allah mekânını cennet etsin.
Güzel adamdı vesselam.
İnanırım, öbür dünyada güzel karşılanmıştır, güzeller karşılamıştır.
İyi biliriz.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.