A. ALİ URAL'DAN: FOTOĞRAF

O fotoğraftaki ben değilim. Beni dünya satranç şampiyonlarından biri koydu bu kareye. Şah mı, vezir mi, at mı olmak istediğimi sormadı. Ben at olmak isterdim oysa fotoğraftan fotoğrafa sıçrayan. "L" giden atlardan değil, iki adım attıktan sonra üçüncüyü de atabilen küheylanlardan. At değilsem neyim o halde? Fil olsaydım çapraz sorguya alırdım nefsimi. Kale olsaydım bu düşmanların içimde işi ne? Vezir olsaydım kavuğum olurdu, başım çıplak. Şah da bir adım atabilirmiş ben de. Peki, ben neden öndeyim? Bandolar kahramanlar için çalıyor, demek. Yerçekimi kayboldu. Ayaklarım basmıyor yere. Her şey uçuşuyor sandalyeler mesela. Havaya atılan püsküllü sopa düşmeyecek.

Fotoğrafçının ne gördüğünü deliler gibi merak ediyorum. Resimden sürünerek çıkıyorum bir akşamüstü. Tel örgüyü aralarken ellerim kanıyor. Kanın rengi belli değil, fotoğraf siyah beyaz. Sürünüyorum yerde ve fotoğrafçının arkasından bir güneş gibi yükseliyorum bir sabah. Yükseliyorum ve kapıyorum ağzını, fotoğrafın ruhuna dokun, diyen. Kıskıvrak bağlıyorum uçuşan sandalyelerden birini yakalayıp gökten. Sandalyede sımsıkı bağlı oturuyor esirim ağzında tıkaç. Üç ayak üstünde hürriyet heykeli gibi duruyor makinesi. Tek gözlü bir canavar gibi duruyor elimi uzatamam. Dayamalıyım gözümü fakat pencere nerede? Ağzından tıkacı çekiyorum, pencere nerede? Gülümsüyor, fotoğrafını çekmeliyim, yaklaşmaktan başka çare yok. Bir masal kahramanı değil miyim, bir adım atabilen her yöne. Bir adım ilerimde canavar.

Üç ayağını da kırıyorum köpeğin. Tek ayak üstünde sekerek kaçıyor, kuyruğunu kıstıracak bacakları yok. İki elimle kaldırıyorum pencereyi, bir halterci gibi titriyor bacaklarım ağırlıktan. Koşmaya başlıyorum sağa sola, nesnelere yaklaşıp uzaklaşarak. Pencere başımın üstünde. Ben kaldırdım ağırlığı, satranç şampiyonu değilim dünyanın. Koşmaya başlıyorum astapadayı devirip. Sen bir astapada nasıl devrilir bilir misin? Bütün taşlar birbirine karışıyor işte, kâh at oluyorsun kâh fil kâh kale. Bir tek piyon olmuyorsun adımları benzese de şaha. Her açıdan fotoğrafını çekmeye başlayınca dünyanın, nesneleri düzenlemeden. Bak nasıl cazibesine kavuşuyor arz, bak nasıl düşüyor püsküllü sopa yere.

Aşkın sureti yok. Şems'i tanıdık karardı tenimiz aksetmedi aynalara. Işık fazla diye çığlık atsa da fotoğrafçılar güneşten dönüş yok. Hayvanın sureti var. Bir yerde durmuyoruz üç ayağını kırdık köpeğin. Afrika'da açtık gözümüzü, sinekler hücum etti göz kovuklarımıza. Kocaman bir fotoğraf çekmeyelim diye nesnelerle oynamadan. Kanın rengi belli olan bir fotoğraf. Fakat devrildi astapada bir kere. Şam tatlısına baldıran zehri akıtırken yakalandı canavar. Tek gözüyle parça parça etse de her sureti ne gam. Evrenin her noktasında dalgalanıyor sancak, hilalden dönüş yok.