A. ALİ URAL'DAN: HAYALET ACILAR

Nesneler yer değiştiriyor. Misafir odasındaki koltuk caddenin ortasında. Tavanda sallanan avize avluda hareketsiz. Masamızın ayakları havada, bir bacağı yok. Gardırop elbiselerimizi kusmuş, büfe fincanlarımızı. Albümümüzdeki resimler etrafa saçılmış. Kitaplarımız duvarla birlikte kapaklanmış yere. İşte Hamlet, tozun toprağın içinde katilini arıyor babasının. Yerden kaldırıp sallıyorum, kumlar dökülüyor sayfalarının arasından. Rastgele bir yer açıyorum: Sahne V. Hamlet babasının hayaletiyle karşılaşıyor. Bir sır veriyor oğluna ölü kral. Kimin zehirlediğini kendini. Kitabı kapatıp fırlatıyorum aldığım yere. Enkazın içinde bir başka kitap: Bir Noel Şarkısı. Rastgele bir sayfa açıyorum: Bu kez Dickens'ın kahramanı Ebenezer Scrooge sorguluyor kendini. Noel gecesi, dört korkunç hayaletle karşılaştı çünkü, hayatındaki hataları bir bir önüne döken.

Hayalet acılar içinde neşeliyiz. Zira hayaletlerimiz olgun, suçluları ihbar etmiyorlar bize. Hayaletlerimiz kibar, hatalarımızı yüzümüze vurmuyorlar. Çatlak duvarlarımıza sağlam raporu verenler, sağlam adamlardı, bir daha sallanacağını bilemezlerdi arzın. Taksiciler şehri gösteriyordu, yolu uzatmak değildi niyetleri. Yollara mıcır döktürüp uyarı levhası koymayanların kabahati yoktu, hız yapanlardaydı kusur. Sel alıp götürmüşse kasabayı, belediye ne yapsın, dere yatağına ev yapmıştı halk. Rögar kapağının açık bırakılması değildi çocuğun çukura düşmesinin nedeni, annesinin ayırmasıydı yanından. Göletin yanında yüzmek yasaktır tabelası konulmuştu, ne yapsındı bekçi. Kolonu kesmeseydi, görünmezdi otomobiller, masumdu galerici. Av tüfeği yıllardır duvarda asılıydı, içinde kurşun olduğunu kim bilsin. Maçı sattığını kim söylemiş, futbolcu o gün formda değildi. Eşkıyanın geldiği görüldüğü halde tedbir alınmadığını hangi bozguncu söylüyor, belki gezip döneceklerdi dağa.

Nesneler yer değiştiriyor. Biz bir adım atamıyoruz ileriye. Yerimizde sabit durmamız kararlılığımızdan. Heykellerimiz dikilse yeridir. Adımız verilse stadyumlara. Karun'un hazineleri de ne! Hayalet acılarımız var bizim. Acıyı tam hissetsek, soğukkanlılığımızı kaybederiz. Acıyı tam hissetsek, iştahımız kesilir. En iyisi kaplanların dişlerini çekmek. Şimdi acı kafesine girebiliriz. Gel pisi pisi! En iyisi yılanların zehrini almak. Şimdi sarkıtabiliriz onları boynumuzdan. Gel kızıl gözlüm! En iyisi tarak yapmak fillerin dişlerinden. Gel dokun saçlarıma miniğim! En iyisi bir acıyla değil, hayaletiyle yaşamak. Farkında olarak fakat izin vermeden müdahale etmesine hayatımıza. Ölenle ölünmez, demiş atalarımız, yaşayalım. Neşemizi hangi empati çalabilir! Hangi hayalet teslim alabilir şarkımızı. Tamam, duyarsız kalmayalım hiçbir acıya. Tamam, on lira verelim makbuz karşılığında. Fakat bir kahve içmeyelim mi höpürdeterek? Sinemaya gitmeyelim mi hafta sonlarında? Hayalet mi! Bulutsu suretini gördüğümüzde irkilmemiz yeter.

Hayalet acılar içinde neşeliyiz. Her karesine mayın döşenmiş bir seksek oyununda pür neşe sıçrıyoruz. Kimsenin sevinçlerimiz üstüne gölge düşürmeye hakkı yok. Çok beğendim vitrinde gördüğüm ayakkabıyı alacağım. Anlayışla karşılayacaklar beni. Hayaletlerimiz kibar, hayaletlerimiz olgun. Elimizde bir parça kaygan taş, dudağımızda ince bir ıslık, önümüzde sonsuz kareler...