AHMED ARİF, HASRETİNDEN PRANGALAR ESKİTTİM

Ahmed Arif; öfke ve inceliğin derin karşıtlığını alt alta dizelere sığdırabilen şair. Folklor, halk ve gelenek genellemelerinin tam tersine, incelendiğinde gelenekleri yıkan ve kendi çağdaş şiirini oluşturan büyük adam. Bir yanında “demir kapı” “kör pencere” diğer yanında “karanfil kokan cıgara”. Yani o aslında bütün hasretlerin birleşimiydi. Arif hem aşık hem de bir devrimciydi. Memleketine duyduğu sevgisi de aşkı kadar büyüktü. Kurulu düzene de şiiriyle başkaldırdı Ahmed Arif, Leyla’ya da şiirinde yandı.

“Ve dışarda delikanlı bir bahar,
Seviyorum seni,
Çıldırasıya…”

Peki Leyla kimdi? Bir sır gibi saklardı canı sevgilisini, yere göğe sığdıramazdı. Bu sırrı, Arif’e göre ne yazıktır ki, yaklaşık 5 yıl önce öğrenme fırsatı bulduk. Uğruna böylesine sevda şiirleri sıralanmış bu kadın Leyla Erbil’den başkası değildir. Fakat bu aşk nasıl başladı, nasıl tanıştılar bilmiyoruz.

“Hal, yani şimdiki zaman seninle başlar.”

Sevilmiyor Ahmed Arif. Sevilmesine de gerek yoktur böyle büyük şairlerin. “Leylâm, merhametsi ömrüm” diye seslenir mektuplarında. Bazen canım der, bazen dostum veya kardeşim. Sevdiğine zalim diye seslenmek de vardır Arif’in dünyasında. “Leyla, zalim Leyla!”. 4-1 malubum sana der bir mektubunda. Sık sık gönderdiği mektuplara istediği cevabı alamaz hiç. Art arda yolladığı 4 koca mektuba karşılık belalı ve korkunç diye nitelendirdiği sadece 1 mektup alabilmiştir.