AİLE TAMAM DA EV NEREYE GİDİYOR?

Taşradayız, eşikteyiz, kenardayız ve dışardayız. Hiçbir şeyin içerisine tam anlamıyla dahil olamadık bir türlü. İki cami arasında gibi ne köy ne kasaba ne cehennem ne cennet! Ne o taraf ne bu taraftayız, belki de âraftayız! “Ben”i sağlama alalım, “ben”e bir ev kuralım diye uğraşıp dururken “biz” diye sırtımızı dayadığımız şeyi kaybettik. Dilimiz de dinimiz de evimizdi. O denli sıcak ve o denli huzurlu ve asude. Hem din hem dil ikisi de kamuda çalışıp sokakta sabahlıyor. Dün neden anneannelerimiz babaannelerimiz, dedelerimiz yok diye yakınıyorduk, çoktandır onların sızısı duyulmuyor içlerimizde. Çünkü yokluklarına o kadar kolay alıştık ki. Evimizin bir duvarı çökmüş de umurumuzda değil. Farkında mısınız artık öyle nine ya da dede şiiri falan da yazan kalmadı. Yaşlılarımız şiirden bile çekildiler.

Şimdi de evde annesini arayan çocuklarımızın dramı var. Zarifoğlu’nun “Allah ağrısı” dediği şeye benzer bir ağrı bu: “Anne ağrısı”: “Korkunç bir fırtına çıkıyor annem evden gidince”. Anneler evde niye yok? Bir başka deyişle: Evdeki neden yeterince annemiz değil, diye niye sorup duruyor çocuklar? Galiba biz aileden, nineden, dededen, anneden babadan evvel evi kaybettik.“Evladım, akşam eve geç kalma!” sedasını duyamıyoruz artık pencereden bizi gözleriyle yolcu eden annemizin. Çünkü ne ev kaldı ne pencere! Eskilerin tabiriyle “sureti sireti” olmuş evlerin. Dışı içini, içi dışını yansıtıyor. Kalabalıklar içerisinde yalnız, kalabalıklara rağmen evde tek başına.