ALAATTİN KARACA: SEZAİ KARAKOÇ’UN YOL’U...

Kimileri kızacak, kimileri sevinecek, kimileri hayal kırıklığına uğrayacak. Hâsılı zor!

Sezai Karakoç’un “Hatıralar”ı da öyle! Yer yer kırgınlıklar, alınganlıklar, sitemler ve imalarla yüklü. Ama şöyle bakın: Tüm hatıratlar özneldir, tüm yorumlar, tespitler doğru olacak değil, o öyle görmüş, ama her görüş önemli! Ya hiç yazmasaydı, o görüşten, o yorumdan mahrum olmayacak mıydık? İyi ki yazmış! Kimse kırılmasın, küsmesin, hayat böyle çünkü, dümdüz değil hiçbir şey.

Başta şunu söyleyeyim: Karakoç, devrindeki muhafazakâr, mukaddesatçı matbuatın, edebiyatın dilini eksik ve eskimiş buluyordu, yeni bir dil ve üslup arayışındaydı, neslin değiştiğinin farkındaydı. Nitekim “Hatıralar”ındaki şu sözler, hem döneme hem şiire bakışının ölçüsü de bence. Onu ve “Diriliş”i bu sözler bağlamında anlamaya çalışmalı:

“… ben kısa vadeli çalışmaların, muhalefete ve komünistlere çatmakla yetinmenin fazla bir fayda vermeyeceğini düşünerek bir düşünce ve edebiyat dergisiyle yeni bir hareketin başlatılması gerektiği fikrine vardım. Yeni bir nesil gelmişti. Ortam otuz yıl öncesine göre çok değişmişti. Düşünüşte bir tazelenme ve yenilenmeye ihtiyaç vardı. Yeni bir dil ve üslup gerekliydi.» (Hatıralar II: 151)
Bu görüşleri doğrultusunda, yeni bir dil ve üslupla, yıkılmış bir medeniyeti yeniden ihyaya koyulur Karakoç. Popülist, anti-komünizme veya salt tepkiye dayanan dili benimsemez, çıtayı daima yüksek tutar, kısa vadeli değil uzun soluklu bir kazı çalışmasıdır yaptığı. “Hızırla Kırk Saat”, “Taha’nın Kitabı”, “Gül Muştusu”, “Leyla İle Mecnun”, öz mekânı ve tarihiyle sahih bağ kurmaya çalışan büyük bir gayretin eserleri. İkinci Yeni için “Laleliden dünyaya doğru giden bir tramvay” demişti, o ise zaman ve mekânda dünyayı aşar, İstanbul’dan Öte’ye doğru giden bir Hızır yoldaşı… Zamanda ve mekânda büyük bir genişleme, Öte’yi de kapsayan -ezel ve ebede açık- bir yol…

Devamı: https://www.karar.com/yazarlar/alaattin-karaca/sezai-karakocun-yolu-1594818