ALLAH ADIN ZİKREDELİM EVVELÂ

Toprağın canlanışının kutlandığı günlerde varlığıyla güneş bereketi saçan bir peygamber doğdu. Onun doğumu gönüllere ferahlık, zihinlere aydınlık, kalemlere ilham verdi. Kurt kuş, börtü böcek neşelendi. İlhamlar içinde en güzeli Süleyman Çelebi’ye nasip oldu. Geleceğe miras mevlidi Süleyman Çelebi yazdı. Allah’ın son elçisi, kurtuluşun vesilesi Peygamber Efendimize duyduğu sevgi, Çelebi’nin kaleminde bir destana dönüştü: Vesiletün Necat.

İslam Medeniyeti’nin edebiyata en meşhur yansımalarından biri oldu bu eser. Pek çok dile çevrildi. Ne kadar güzel sesli hafız varsa onu okudu. Mevlithanlar kandillerde, doğumlarda, düğünlerde, ölümlerde onu okudu. Çocuklar külahlardan lokum yerken onu dinledi.

Hz. Muhammed’in hayatı, risâleti ve vefatı dokunaklı bir üslupla, içli bir dua dile geldi şiirinde. Kesintisiz akışlı bir duygusallıkla halkın iç âleminde derin tesirler bırakan bu mesnevi, aynı zamanda esaslı bir siyer kimliği taşıdı.

Peygamberler arasında risalet görevi açısından fark yoktur, malum. Hepsi tüm insanlığın ortak peygamberleri. Lakin kurtuluşumuza vesile olan yol göstericimiz, son peygamberimiz bizler tarafından övülmeye daha layık:

Enbiyânun şeksüz ol sultanıdur

Cümlesinün cânı içre cânudur

Gerçi kim anlar dahi mürsel dürür

Lâkin Ahmed ekmel ü efdal durur

Zira efdalliga ol elyak durur

Anı eyle bilmeyen ahmak durur

Mutasavvıf Süleyman Çelebi’nin sevgisi sünnete bağlılık ve Peygamberin ahlakından ders çıkarmayla kendini gösteren bir sevgiydi. Şarabı bırakıp sütü seçen peygambere duyduğu hürmet, zaman zaman celallenme olarak yansıdı şiirine. Müellifin oldukça güzel bir öfkesi var. Bu öfkeyi de kaybedersek kaybolanların hiçbirini geri alamayız, demeden de geçilmez. Öfke vardır, kendini kusursuz görür. Öfke vardır; kendisini de, kendi kusurlarıyla işin içine katar. Böylesine çok az rastlanır ve bu azınlığın öfkesi daha kayda değer olur.

Devamı: https://www.insaniyet.net/allah-adin-zikredelim-evvela/