AYAKKABI

Yatakta kıpırdamadan uzanıyorum. Pencereye, saate, sehpadaki telefona bakarak nerede olduğumuzu hatırlatıyorum zihnime. Medine’deyiz ama henüz gün ağarmadı. Birazdan Ravza’ya sabah namazı için gideceğiz. Rüyam daha sıcak, zihnimde ama rüyamı düşününce kendime kızıyorum. “Buradayım, en güzel mekânda ama zihnim başka şeylerle meşgul ki, bu saçma rüyaları görüyorum” diyorum.

Bu gece rüyamda, arkadaşla alışveriş merkezine gittiğimizi, dün gece ise okulda masama dökülen çaya bağırıp çağırdığımı görüyorum.  Buraya geldiğimiz günden beri gördüğümü rüyaları sanki herkes biliyor ve sabah namazında bana bakacaklar ve ben rüyalarımdan utanacağım.  “İnsan, böyle bir atmosferde daha başka rüyalar görmeli” diyorum üzgün bir ses tonuyla. Eşim, “Kendi kendine ne konuşuyorsun?” diyor.

Medine’de dördüncü günümüz, gece geç vakte kadar Ravza’da ibadet ettik. Sabah uyandığımda rüyamı hatırlayınca yüzüm gülüyor ve sorularıma cevap buluyorum.

Devamı: https://www.insaniyet.net/ayakkabi/