BARIŞ SARI, EVHAMLI GECE

Dışarıda beni bekleyen koca bir hayat var ve ben şafak sayar gibi emekli olacağım günü hayal ediyorum. Belki Tolstoy gibi altmış yaşıma geldiğim zaman bisiklet sürmeyi öğrenirim. Hem son zamanlarda hepsi bir olmuş gibi  “ertelemeyin” diye bas bas bağırıyorlar. Herkes her şeyin farkında, ben de farkındayım. Fakat çaresiziz. Elimizden bu mekanik çarkı yıkmak gelmiyor. Hepimiz mecbur kaldık bu çarkın dönmesi için sabahları yorgun argın erken saatlerde yol almaya. Tek ihtiyacımız olan sıcak bir yaz gününde yanımıza kitaplarımızı alıp bisikletimize atladığımız gibi yollara düşmek; navigasyonu açmadan, tabelalara bakmadan. Ah, biz bu zamanı da yeni bir ev alabilmek için harcadık. Peki sonunda ne mi olacak? Hepimiz öleceğiz Tanrım! Keşke diyeceğiz ama duymayacaklar bizi. Çoktan ıskartaya ayrılmış olacağız. Kültür ve saygınlık elde etmiş olacağız, yaşlılık krizlerini mal varlığımızla gidermeye çalışacağız ama gözlerimiz yaşam hasretiyle dolu olacak.

     Bir gün bende öleceğim Tanrım!

     Rüyalarımı anlatmıyorum eskisi gibi. Nasıl anlatabilirim ki meczup bir kuşun ağaç dalında mahsur kaldığını? Kendi kendime kurduğum bu yarı karanlık dünyanın içinde yaşamaktan etrafımda dönen dolaplara kayıtsız kalıyorum çoğu zaman. Suskun ve donuk kişiliğimi bir kalıbın içerisinde şekillendirmeye çok gayret ettim fakat onlar beni görünce kibirli sandılar. Ben yine de yalnız öleceğim. Onlara olur olmadık ilişkilere kapılarımı kapattığımı bile söylemeyeceğim. İlişkilerinde artık canı cehenneme! Tek ihtiyacım olan şey içimde sıkışıp kalmış bir fırtınanın koparak “buraya kadar!” diye haykırması.

    Bir gün bende öleceğim Tanrım!

Devamı: https://www.izdiham.com/baris-sari-evhamli-gece/