ERBAY KÜCET YAZDI: SULARI ISLATAMAYAN ŞAİR

Karakoç kardeşler ise şair olarak davet edilmişlerdi. Daha sonra bazı toplantılrda selamlaşmanın ötesinde bir görüşmemiz olmamıştır. O Gündüz gazetesinden sonra Akit’te yazmaya başladı ama yazılarını şiirleri kadar zevk alarak okuduğumu söyleyemem. Ben onu şair yönüyle sevdim, şair olarak benimsedim. Yazarlığı şiir kadar beceremedi desem sevenlerini kızdırırım. Ama gerçek buydu. O son yüzyılın en büyük halk şairiydi. İddia ediyorum onun taşlamaları taklit bile edilemiyor.
Bugün on un vefat haberiyle “İnna lillahi ve inna ileyhi raciun” dedikten sonra Fatihalarımızı hediye olarak ardından yolladık.
Hakkında bundan sonra çok şeyler yazılacağını biliyorum. Ama o muvahhitti. Bildiği doğruları kendi lisanı ile kitlelere duyurmanın hazzını taşıyan zattı. Kaprisleri yoktu ama asabiydi. Çabuk kızar, hiddetlenmesi haksızlığaydı. Halkın ağzıyla halkın düşüncelerini kaleme aldı. Yazarken sanatsal çekincelerden uzaktı ama şiirlerindeki sanat ve düşünce onu büyütmeye yetti.
Abdurrahim Karakoç abi için ne yazsam ne desem inanın ifadeler eksik kalacak. O yaşasaydı “lafın tamamı deliye söylenir”den yola çıkarak kendisi ile söylenecek övgülere kızardı. Onu TV programına çıkaran Bayram Bilge Tokel en yakın dostuydu. Ülke Tv de yaptıkları programı tekrar etmelerini beklerim.
Kısaca ifade edecek olursam çağımızın Karacaoğlan’ı Abdurrahim Karakoç’a en az Kahramanmaraşlılar kadar üzüldüm. Allah rahmet etsin. Kocatepe Camiinde “Nasıl bilirdiniz?” sualine haykırarak “İyi bilirdim!” diyeceğim mü’min biriydi.

ankarameydani.com