EY CAN SANA SÖYLEYEMEDİM SIKINTIMI

Ey Can, sana söyleyemedim sıkıntımı, bilmesin istedim kimse, duyulmasın ''çektiğim acılar, içinde kıvrandığım sancılar sevindirmesin'' diye başkalarını, yazmamakta inad ettim, uzun zaman.

Ben yenilgiyi kabullendim şimdi, ondandır yazmaktayım, yüzüm güleç içim kan ağlamada iken.

Soracaksın bana ki neden sitemini yazmamaktasın? Ben hicâb duymaktayım, ifade etmeme rağmen, edeb dairesinde bile olsa dile gelemez duygularım...

Ben insanım, Ey Can!..

Bu denli sıkıntıya dûçar olan benliğim ne hata işledi de cezasını -daha yaşamakta iken dünyada- çekmektedir?

Ben, kendi içimde hala hasret odu ile kavururken yüreğimi, her yaremden cerriha akarken, ellerim özgür, ruhum esaret zencirlerini kıramaz iken, kalkıp güvercine bakıp bakıp ağlamamın sebebini bana izah ettirme, Ey Can!..

Kısa yazmaktayım, bu sefer... Benim ruhumdan damıttığım satırlarda saklı olan kimliğimi aşikâr kılarken kalemim, "Ben insanım!..." demem yeterli mi?

Ne olur, ardından yaktırma bana ağıtları ki o ağıtlar güneş yüzü görmemiş, hûn dolu bağrımda yeşeren sevdamın kan kokan güllerinin ismini taşır...

Ne olur, bana o ağıtları yaktırma ki gören beni divane sanıp sevinir bunca sene beklememin husrânla sonuçlandığını görünce sevinir.

Ne olur bana o ağıtları yaktırma ki bilmeyen halen beni o görünümümle bilsin!..

Ey Can!... Gayrı gelmediğin yetişir. Bari bir ses ver yüreğimin kanayan noktasına...

Bari bir selamını alayım, baharımda güzü terk edip kışı yaşarken...

Bir teselli olsun selamın kanayan yareme merhem biçimde.

Bekliyorum selamını Ey Can!... Sakın bekletme ...