FAİK ÖCAL: SHAKESPEARE’İN HAMLET’İ

 Bu iki insan işbirliğiyle önce babamı öldürmüşlerdi, sıra bana gelmişti. Sırada ben vardım. Onların yolunda bir engeldim. Çetin ceviz çıkmıştım ama. İkisi bir olup beni kıramamışlardı dişlerinin arasında. Kaderimin bağlarını istedikleri gibi çözememişlerdi. Benim işimi bitirdiklerinde, onların işi de bitmişti.

İktidar hırsının insanlara neler yaptıracağını kendi gözlerimle gördüm. Okuduğum iktidar hikâyelerini şimdi bizzat yaşıyordum. Annem babamı, amcam kardeşini öldürmüştü. Hep de gelip geçici bir taht için. Değer miydi? İnsan cesetlerinin üzerinde yükselen bir taht kime yar olmuştu, kime kalmıştı. Maktullerin kanıyla kızıla boyanmış bir taht bütün şer kapılarını sonuna kadar açar. Benim de hikâyemde de böyle oldu. Uzaklarda okurken, birden kendimi yakınımdaki taht kavgalarının içinde bulmuştum. Kendimden utanmıştım. Ama babamın aziz hatırası rahat bırakmıyordu. Annemi ve amcamı bir arada görmeye tahammül edemiyordum. İçimdeki intikam ateşi alevleniyor, ruhumu kasıp kavuruyor, varlığımı yakıyor.

Kalem tutan ellerime bakıyorum. Bu ellerle insan öldürebilir miyim, diye. Ellerime ihanet edebilir miyim? Ama annem olacak kadın babama ihanet etti. Belki de bu ihanet hep vardı annemin içinde, sonra vakti gelince, koşullar oluşunca ihanet ortaya çıktı.

Ellerimde kılıcın izlerini görüyorum. Bir hançer kesiyor göz bebeklerimi. Bir ustura düşüyor dilime. Kan kokusu alıyorum. Kan kokusu aklımı başımdan alıyor. Kendimi vahşi bir hayvan gibi hissediyorum. Beni ne hale getirdiniz. Yüzümü kılıçtan kaleme çevirmek istiyorum, olmuyor, mümkün değil. Babamın aziz hatırasına tutunuyorum. Ölüm hiç bu kadar yakın olmamıştı, birisini öldürmek hissi hiç bu kadar doğal gelmemişti.

Devamı: https://www.kitaphaber.com.tr/shakespearein-hamleti-k5892.html