HAKAN ALBAYRAK: HRANT DİNK

… Yüce Rabbim, aklımı koru; Türk düşmanlığı ile canla başla mücadele ettiği halde “Türk düşmanı” diye hedef gösterdiler onu. Ermeni diasporasını Türklerle didişmekten vazgeçmeye çağırdığı bir yazısını -inanamıyorum, gerçekten böyle bir yazısını- “Türk düşmanlığına” kanıt olarak göstererek  hedef gösterdiler onu.

 

… Şimdi kına yakısın provokatörler. Hrant Dink’in yargılandığı mahkemede linç şovları yapan faşistler kına yaksın. Hedef vuruldu. Hrant Dink öldü.

 

(Yeni Şafak, 21 Ocak 2007)

 

***

 

Hrant Dink’le Doğu Konferansı’nda beraberdik. Toplantılarda genellikle ‘karşıt kutuplar’da yer aldık, sıkı tartışmalara girdik, ama asla ‘kıyasıya’ tartışmadık. Birbirimize ‘kıymayı’ aklımızın ucundan bile geçirmedik.

 

 

 

… Hapishane maceramdan sonraki ilk karşılaşmamızda gözlerinin nasıl nemlendiğini, bana nasıl sımsıkı sarıldığını unutamam. Duygu insanıydı, bu toprakların bütün has evlatları gibi.

 

Bu topraklara aşıktı. Bu insanlara âşıktı… Bu toprakların ve bu insanların esenliği için Ermeniler adına Türklere laf anlatmaya çalıştı, Türkler adına Ermenilere laf anlatmaya çalıştı, lafı ağzına tıkandıkça sinirden ağladı, yılmadı, laf anlatmaya çalışmayı ısrarla sürdürdü…

 

“Barış”ı asla laf olsun diye telaffuz etmedi; daima samimi bir aşk ve şevk ile, iliklerine kadar hissederek, gerçekleşmesini ihtiras derecesinde arzu ederek telafuuz etti. Erivan’da bir lokantada Türk ve Ermeni türküleri birbirine karıştığında öyle bir geçmişti ki kendinden, onu öyle görünce ‘mutluluğun zirvesi bu olsa gerek’ diye düşünmüştüm.

Devamı: https://www.karar.com/yazarlar/hakan-albayrak/hrant-dink-8991?utm_source=partners&utm_medium=gazeteoku.com&utm_campaign=feed