İBRAHİM YILDIRIM: FATİH CAMİİ, BÜYÜK ÇINARLAR, MEDRESE VE MEHMET AKİF

İmparatorluğun kurumsal anlamda çatırdamaya başladığı yılların yorgun İstanbul’unda bir semt: Fatih. O semt ki, Mehmed-i Sânî’nin Kostantıniyye’yi fethiyle mütenasip bu isme layık görülmüş. Fatih o semt ki, devrinin en üstün eğitim kurumları olan “Sahn-ı Seman”ı fethin 17. yılında merkezinde Fatih Camii’nin olduğu bir külliyeler bütünlüğüyle barındıran bir semt. Bir hayat felsefesinin dünyaya bakışı ve bu düşünce sisteminin mimaride vücut bulmuş hali. 

Akif’in sekiz yaşına ait çocukluk hatıralarının ve muhitinin hikâyesinde, göklere cüretli bir ümit gibi yükselen minareleriyle Fatih Camii. Sinesine alaca karanlıkları basarak uyuyan sokaklardan geçip, mabetten ziyade Allah’a yükselen bir ibadeti andıran bu camiin nurlu gölgesinde, ziya kafileleri altında, vecd içinde oturan Akif, babası namaza başlar başlamaz, derhal yerinden kalkıp öteye beriye nasıl koştuğunu hatırlıyor:

Sekiz yaşında kadardım. Babam gelir “Bu gece,

Sizinle camiye gitsek çocuklar erkence.

Giderseniz, gelin amma namazda uslu durun;

Meramınız yaramazlıksa işte ev, oturun!”

Deyip alırdı beraber benimle kardeşimi.

Namaza durdu mu, haliyle koyverir peşimi.

Dalar giderdi. Ben artık kalınca âzâde,

Ne âşıkane koşardım hasırlar üstünde!

Hayal, otuz sene evvelki hali pişimden

Geçirdi, başladım artık yanımda görmeğe ben;

Beyaz sarıklı, temiz, yaşça ellibeş ancak;

Mehîb yüzlü bir âdem: Kılar edeble namaz;

Vücûdu zinde, fakat saç sakal ziyadece ak;

Yanında bir küçücük kızla bir de pek yaramaz

Yeşil sarıklı bir oğlan ki: Başta püskül yok,

İmâmesinde fesin bağlı sâde bir boncuk;

Sarık hemen bozulur, sonra şöyle bir dolanır;

Biraz geçer, yine râyet misali dalgalanır!

Koşar, koşar duramaz, âkibet denir “Âmin!”

Namaz biter: O zaman kalkarak o pîr-i güzîn,

Alır çocukları, oğlan fener çeker önde.

Gelir düşer eve yorgun, dalar pek âsûde

Derin bir uykuya…

Devamı: https://www.milatgazetesi.com/yazarlar/fatih-camii-buyuk-cinarlar-medrese-ve-mehmet-akif-6059/