İNSANLIĞA DÜŞEN GÖLGE

 Gelip geçme penceremin önünden, içime gölgen düşer. Bu pencere açılır, gelir geçer gölgeler. Sen de durma güneşin önünden çekil. Gölgeni heybende götür. Sonra azığın olur. Baharın içine güneşi koy, pencereme getir. Düşünmezdim bu kadar eseri, içimi dağlayıp yanmazdım bu kadar, yazmazdım, yazamazdım. Güneşimin önünden çekil, sende doğsun güneş, penceremden içeri girsin. O zaman durur zaman. Zihnin serüveni koşar, zamanda durmaz insanlık. Öyle bir serüven ki inşası yerlerden göklerden taşıyor. Geçmişi geleceği aşıyor. Gölgelenmiş iz, mevsimi kış. Umudu güneştedir. Dermanı da yazar.

İki günlük dünya, dar baharı. "Gelin katılın bu yolculuğa.", "Kendimi ta derinden tanımak istiyorum diyor, Tolstoy." İstedim ki iz bırakanları yazayım insanlığa açsın renk renk. Herkes bir renk bulsun hayatı kendi renginde anlatsın. Çağlar rengârenk olsun. Salına salına zamanda ilerlesin ayak izi.

Devamı: https://www.kitaphaber.com.tr/insanliga-dusen-golge-k4830.html