KIRMIZI TOPRAK

Hissettiklerimi ileride de hissetmek adına

Yol çok uzun geldi ilk başta. Yaklaşık on iki saat, ömrümün yarısı gibi geçti. Karanlık ve bilinmeze doğru. Dokuz kişiyle beraber, diller de Ömer Karaoğlu nakaratlarıyla. Bir pazar akşamı.

Yarı uykulu-uyanıklık halindeyken aklımıza gelen, bizi ne bekliyor orada, düşüncesi. Hayal edilen birkaç sahne, her şeyin beklentilerimizden daha güzel olması temennisi ile kat edilen bir yol. Bir uçtan bir uca, camdan sızan ve bizi diri tutan soğuklukla… Kendi kimliğimizi bırakıp ortama ayak uyduracağımız üç gün olacak. Ağlamamak için kendimizi sıktığımız ve utandığımız… Ayakkabımızdan, şikâyetlerimizden, mutluluğumuzdan…

İşte yoldayız. Uykuyla uyanıklık arasında, on beş saat sonra boşluktayız. Bu şehrin rengi neden yok? Gözlerim uykusuzluktan mı renksiz görüyor binaları? “Abi artık buradan ne istiyorlar”. Tüm yollar levhasız ezbere gidiliyor, insanlar hep bir tanıdık bakışla bakıyor, çocuklar çok masum. Orada kendimizi kirli hissediyoruz, saklanmak istiyoruz.

Devamı: https://www.insaniyet.net/kirmizi-toprak/