KISA BİR NİĞDE GEZİSİNDEN İZLENİMLER

Kayseri’de kimi öğrenci, kimi de çalışan olarak hayat süren dört arkadaşla birlikte, 31 Ekim Cumartesi gününü Kayseri’nin komşularından olan Niğde ilini, Niğde ilinde ikamet eden güzel Müslümanları ziyaret ederek değerlendirelim istedik. Mevzu seyahat ve yeni mekânlar görmek olunca, kararımızı hemen uygulamaya koyulduk. Yüce Rabbimizin güzel ikramlarından olan aracımıza kurulup “euzu besmele”lerimizi çektik ve evvela sağımıza üflemek suretiyle sonra solumuza, önümüze, arkamıza, yukarımıza, aşağımıza, tüm etrafımıza ve son olarak da içimize çekmek şeklinde birer kere Ayete’l-Kürsi (Bakara sûresi 255. ayet) okuduk. Bunu, Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem efendimizin sünneti olarak işledik; manevi sigortamızı yapmış olduğumuza inanarak. Sonra Ahmet Melih, Mehmet, Muhammed, Salih kardeşler ile bendenizden oluşan seyahat ekibimizden imam-hatipliğe aday olan kardeşimiz Salih’in güzel sesinden Buruc sûresini, Ahmet Melih kardeşimizden de sûrenin anlamını/mealini bir güzel dinledik. Yüce Rabbimizin kerim Kitabı’nın güzel ayetleriyle ve o ayetlerin güzel anlamlarıyla yola çıkmak, bambaşka bir hissiyat veriyordu içerimize.

Bir buçuk – iki saat sonra varmıştık Niğde’ye. Medeniyet Vakfı Niğde Şubesi'nin sorumlu ve gönüllülerinden Halil İbrahim, Gökhan ve Yasin kardeşler bizi karşılayıp kucakladılar. Kardeşlik böyledir; yolun beklenir ve sonrasında ise sımsıcak kollar arasına alınırsın. Bu lezzeti ancak tadanlar bilir. Ve bu lezzeti herkesin tatmasını diliyoruz tabi ki de, yoksa bundan ötesi bencillik olurdu Allah muhafaza.

Sungurbey Camii bizi büyüledi

Kardeşlerimizin kahvaltı ikramından sonra, havanın kapalı olmasına rağmen “Bizi şöyle Niğde’nin tarihî zenginliklerine doğru bir götürün bakalım.” deyiverdik. Hava kapalıymış, yağmur yağar, rüzgâr esermiş ne çıkar! Biz bir kere niyetimizi almış ve yüz yirmi kilometreyi aşıp da gelmişiz. Gökhan ve Yasin kardeşlerin rehberliğinde ilkin şehrin hemen hemen ortasında bulunan en görünürdeki yükseltisiNiğde Kalesi'ne çıktık. Etrafı ağaçlarla ve oturaklarla çevrilmiş bu güzel yerden bir müddet şehri seyreyledik. Ağaçların sık olmasından dolayı batı tarafına nazar etmemiz biraz zor olmuş olsa da, biz görebildiğimizle kifayet etmeyi bildik. Kaleden inip aşağıya doğru süzüldüğümüzde karşımıza Selçuklu mimarisi olan Alaaddin Camii çıkıverdi. 1223’te inşa edilen bu güzel cami, tüm orijinalliğiyle Müslümanları misafir ediyordu; kulluk etme gayesinde olanları, rükûlardan secdelere uzanmak isteyenleri… İçeri girip yüz yıllar öncesinin ellerinden doğan bu mimariyi seyran eyledik.

Öğle namazı vaktine çok az kalmıştı. Alaaddin Camii’nin biraz aşağısında, 1335’te yapıldığını duvarındaki tabeladan öğrendiğimiz Sungurbey Camii’ne ulaştık. Namazı burada ikame etmeyi yeğledik. Abdest silahını kuşandıktan sonra, daha dışından itibaren bizi büyüleyen bu kocaman ibadetgâhın içine süzülelim derken, girişi ve özellikle de ilk günkü haliyle durduğunu öğrendiğimiz kocaman kapısı dikkatimizi çekmişti. Altından-üstünden kimi yerleri aşınmış, kırılmış fakat bir değişikliğe uğramadan öyle korunmuş. Kapının üstündeki duvara verilmeye çalışılan oymalı desenlerde de yer yer kırılmalar, dökülmeler olmuş. Bu haliyle bile görkeminden bir şey kaybetmemiş. Asıl şaşkınlığı ve hayret duygusunu içeri girdiğimizde tadacaktık. Adımlarımızı kapıdan içeri attığımızda olabildiğince yüksek tavanıyla ve dört bir yanının tarihi dokusuyla göz göze geliverdik. Ortasına pek çok sütunlar yerleştirilmiş. Duvarlarına dikkat kesildiğimizde, muhatap olduğumuz görüntüyü gözlerimizle anlamlandırmaya çalışsak da, meselenin künhüne vakıf olmak için çareyi namaz sonrası cami hocası ile görüşmekte bulduk. Büyükçe bir mihrabı ve mihrabın etrafında kırıklıklar, aşınmalar, dökülmeler vardı. Okuyabildiğimiz kadarıyla mihrabın sağ alt köşesinden başlayıp sol alt köşesinde biten bir Ayete’l-Kürsi yazılı idi. Orijinalliğine pek dokunulmadan ufak tefek restorasyonlar yapılmış. Sonradan değen ellerin farkı fark ediliyordu bariz bir şekilde.

Namazımızı tamamlayıp Rabbimizi tespih ettikten ve dualar ile yalvarışımızı yerine getirdikten sonra mihraptaki yerinden hareket edip ayağa kalkan, adının Metin olduğunu öğrendiğimiz hocayla selamlaşıp musafaha eyledik. Kayseri’den geldiğimizi, misafir olduğumuzu söyleyince, hoca daha yakın ve sıcak davrandı sağ olsun. Bize camiden bahsetmesini istedik. Caminin Selçuklu dönemine ait olduğunu (zaten tıpkı Kayseri’de olduğu gibi Niğde’de de cami mimarileri hep Selçuklu’ya aitmiş), büyükçe bir kubbeye ve iki minareye sahip olduğunu söyledi. Ancak 1929’da cumhuriyet döneminde, cami bir müddetliğine cephanelik olarak kullanılmış. Bir vakit gerçekleşen korkunç bir patlama sonucu duvarlar sağlam kalmak suretiyle üst kubbe ve minarenin biri yerle bir olmuş. Zaten içeri girer girmez ortada bol miktarda bulunan ince yuvarlak sütunlarda bir gariplik olduğunu hissetmiştik. Meğer sonradan inşa edilmiş.

Dışarı çıkıp camiyi daha geniş çerçevede incelediğimizde duvarları, etrafı ve yalnız kalan bir minaresinin yanında çatı kısmı ciddi manada farklılık arz ediyordu. Caminin yanında ve önünde yine en az kendisi kadar eski olan bir kümbet ve uzunca bir bedesteni görüyoruz. Cami ile bedestenin neredeyse bitişik olması, hayatla dinin, yaşam ile inancın öyle zannedildiği gibi ayrı şeyler olmadığını hatırlatıyordu bizlere yeniden. Ecdadımız imanıyla birlikte hayatını idame ettirmenin farkındalığıyla ömürlerini bereketlendirmişler. Bize ise bu geleneği daha güzeliyle, en güzeliyle sürdürmek kalıyor. Bulunduğumuz vakti kalıcı kılma adına avluda Metin hoca ile birlikte fotoğraf çekinildi. Sonrasında, diğer güzelliklere açılmak için hoca ile vedalaşarak ayrıldık Sungurbey Camii'nden. Bu arada Metin hocanın, ayrılırken birer tane ikram ettiği o leziz Amasya elmasını da unutmayalım. Salih kardeşimizin yol boyunca tadına doyamadığı o elmadan bahis açması, “Hoca poşetin tümünü bize verse ne olurdu sanki?” serzenişini yapmaya götürdü bizi. Ah hocam ah!

Devamı  için: http://www.dunyabizim.com/guzelmekanlar/22047/kisa-bir-nigde-gezisinden-izlenimler.html