MAHİR ADIBEŞ YAZDI: DAĞLARI ÖZLEYEN ADAM VAHAP AKBAŞ’IN ARDINDAN

Şair öldü, şiirleri öksüz kaldı… Artık o küçük bahçeyle birazda başkaları oyalansın…

Şiir, hikâye, roman, deneme ve biyografi dallarında birçok eser veren Vahap Akbaş, Çorlu’daki evinde hayatını kaybetti. Akbaş’ın cenazesi öğle vakti Çorlu Garaj Camisi’nde kılınan namazın ardından memleketi Batman’a götürülüp toprağa verildi.

Vahap Akbaş, 1954’te Batman’da doğdu. Batman Lisesi ve İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü’nden mezun olan Akbaş, Çorlu’da 1977-1985 yılları arasında öğretmen, 1985-1993 yılları arasında da Milli Eğitim şube müdürü olarak görev yaptı. Akbaş, Çorlu Mehmet Akif Ersoy Anadolu Lisesi’nde öğretmenlik yaparken isteğiyle 2001’de emekli oldu. İlk yazısı 1978’de Hisar dergisinde yayımlanan Akbaş’ın şiir ve yazıları, Türk Edebiyatı, Mavera, İslami Edebiyat, Kandil Çocuk, Gül Çocuk, Selam, Düş Çınarı, Yağmur, Umran, Külliye, Berceste, Gonca, Yeni Devir, Türkiye gibi dergi ve gazetelerde çıktı. Akbaş, 1993 ve 1994’te 15 sayı yayımlanan Nisan Bulutu dergisinin genel yayın müdürlüğünü yürüttü. Akbaş, 1982’de “Efgan” adlı kitabıyla Türkiye Yazarlar Birliği’nce “yılın şairi” seçildi. 1984’te “Alevler ve Güller” ile Sedat Yenigün Roman Yarışması’nda ikincilik, 1987’de “Kuş Olsun Yüreğim” ile Türkiye Milli Kültür Vakfı-Gökyüzü Yayınları Çocuk Şiirleri Yarışması’nda üçüncülük ödülü aldı.

Dağı Özleyen Adamın Şiiri

açmışım gözlerimi dağ / yürümüşüm dağ

sakın sorma bana neden sevdiğimi

gökte oynaşan yıldızları ve her biçimini ayın

pelit ağacını yağmuru karı

gök gürültüsünü ve kuzu melemelerini

ve fırtınayı bile

yalnızlığı ve korkuyu bile

neden sevdiğimi sorma anla

açmışım gözlerimi dağ / yürümüşüm dağ

annem dağ gibi bir köylü kadını

sessiz mahzun ama başı dik kararlı

yüreğinde kırların bütün çiçekleri

ve bütün kuşları gökyüzünün

bir yanı çalı çırpı bir yanı süt bakracı

başında ak tülbendi ve dağların dumanı

ardında bir ben bir kardeşim kuzu

ve çocuk kalbimde

yüzünden derlediğim deste deste gülüş

annem dağ gibi bir köylü kadını

babam geride kalmış çok az güllerden

fakir ve o kadar âşık

fakir ve o kadar mağrur ve o kadar mümin

babam da bir dağ / başı yüksek

başı karlı dumanlı tipili boranlı

sallar geçirmiş deli sulardan

büyük yangınlar söndürmüş

eşkıya atlatmış

hayatın deli akışında yaralar almış

umur görmüş ağlamış bozgun görmüş ağlamış

allah demiş ağlamış

muhammed demiş ağlamış

babam geride kalmış çok az güllerden

açmışım gözlerimi dağ / yürümüşüm dağ

keklik ötüşlerinde ve kekik kokularında

yuğmuşum kalbimi aklımı

sahici ceylanlar dahi okşamışım bakışlarımla

onlara eş kızların uykularına mihman olmuşum

sakın sorma bana neden sevdiğimi

kaya diplerindeki yaşlı badem ağaçlarını

ince uzun yoksul keçi yollarını

karanlığı

geceyi çarşaf gibi sallayan kurt ulumalarını

ve dikenleri bile çıyan ve akrepleri bile

korkuyu ve yalnızlığı bile

neden sevdiğimi sorma anla

açmışım gözlerimi dağ / yürümüşüm dağ

Vahap Akbaş