MEDENİYETİN ŞAHİKASI ; ŞİİR

Kabına sığmayan sözün sultanı dokundu gönül teline… Bazen göz pınarlarını coşturdu, hüzne gark etti yürekleri… Kimi zaman mutluluk vadisinde koşturdu gönül atına binen yiğitleri… Asırlar geçse de, zamana meydan okur bazı değerler. Yüreğin derinliklerinden kopup gelen o ses, kelimelerin ifade gücüyle şiir denilen efsunlu vadiye dökülüyorsa hisli yürekleri bir başka heyecanlandırır… Mahzun kalpleri duygu ikliminde kanatlandırır… Ezelden ebede giden şiir yolculuğunda hayata dair ne varsa, nazımın ifade imkânlarıyla şiirin gizemli dünyasında kendisine yer buldu… Özlemler, hayaller, ıstıraplar, acılar, ayrılıklar, ölüm ve tabiat güzellikleri ,uğruna anadan,yardan ve serden vazgeçilen mukaddes değerler gibi hayatın gerçekleri, insanın yaşadığı her yerde, kelimelerin hayran bırakan kudretli ifade gücünde farklı bir formatta şiir olmuş dökülmüş ruh denizine.Onun için hayatı,hadiseleri algılama/anlama ve yorumlama biçimine göre muhtelif şekillerde tanımlamış herkes onu… Şairlerin sultanı Necip Fazıl da şiiriyet duygusu ; “Anladım işi, sanat Allah’ı aramakmış, Hakikat bu, Gerisi yalnız çelik çomakmış.” Mısralarında ifadesini bulurken , Yahya Kemal, şiiri “kalpten geçen his halinin lisan şeklinde terennüm edilmesidir .” şeklinde tasvir etmiş. Mehmet Akif, Safahat’ında; Şiir için gözyaşı derler onu bilmem lakin Aczimin giryesidir, bence bütün asarım.

Devamı: https://www.maarifinsesi.com/2021/06/25/medeniyetin-sahikasi-siir/