MEHMET METİNER YAZDI: SİTEMİMDİR

Hallac-ı Mansur idama götürülürken halka taşlatılır.

Kendisine taş atanlara güler geçer acıyarak.

Kalabalığın içinden gül atan dosta incinir asıl.

Bu durum kendisine sorulduğunda şöyle der:

“Taş atanlar beni yakinen tanımayanlardır. Beni yakinen tanıyanın, yani dostun gülü incitti beni.”

Beni öldürmek isteyenlerin ne taşından incinirim, ne de mermisinden korkarım. Ama dostun gülü beni de yürekten incitir, bilesiniz.

***

Bana yönelik menfur suikast girişimi gerçekleşmiş olsaydı bu satırları okuma imkanınız olmayacaktı. Şimdi soruyorum ey dostlar! Bir suikasta verilen tepki böyle mi olmalıydı?

Sen ey yakın dostum, hala arayıp geçmiş olsun bile dememişsen, köşende tek satır yazma gereği bile duymamışsan, bundan sonra dostluğuna nasıl güvenebilirim?

Dostluk, zor günde belli olur. Dost dediğin, bedenini dostuna kalkan yapar. Sen aramayı unutmuşsan, sözlerinle tepki koymayı ertelemişsen, söyler misiniz ne yana düşer dostluk?

***

Zor günler, asıl imtihan günleridir. Bugünlerde sahici dostlar, gerçek dostluklar belli olur. Bir telefon beklersiniz. Dost sıcaklığında sözler. Vakit geçtikten sonra değil, o an, hemen istersiniz.

Şimdi anladın mı can kardeşim, sana niye sitem ettiğimi?

Sen ey bir milletvekilliği teklifi için kutsallarını bile satmaktan kaçınmayan eski dost, var o cellatların yanı başında bulunmaya devam et, onların davalarına hizmette kusur etme ki seni meclise taşısınlar e mi!

Seni önemsediğimden değil artık, benim için yaşayan bir ölüden farksız olduğunu bilesin diye yazıyorum. Sen de sakın beni arama ey yüzüme karşı başka, arkamdan başka türlü konuşan! İki yüzlülüğünle bin yaşa!

Aradığını öğrenecek olurlarsa seni yeniden milletvekili olarak göstermezler çünkü. Sadakatinden kuşku duyarlar. Sen orada-burada şiddete karşıyım diyerek demokratlık satmaya devam et.

Arada bir sadakatini gösterecek şovları da ihmal etme. “Hepimiz Hrant’ız!” diyerek meydanlara çık, slogan çığır, mahkeme önlerinden ayrılma, malum yere selam gönder!

Bütün bunları niye mi söylüyorum?

Sadece iki yüzlülüğünü ve korkaklığını göstermek için. Adını vermiyorum, çünkü sen kendini biliyorsun.

***

Hrant Dink niçin mi öldürüldü?

Düşüncelerinden dolayı.

Ey “Hepimiz Hrant’ız!” diye sokağa dökülen demokrat dostlar, hani nerdesiniz? Sokağa dökülmeniz veya tepki koymanız için Şiwanların, Miroğluların, Metinerlerin, Fıratların, Kızılkayaların, Aktarların ölmesi mi gerekiyor?

Yaşarken Hrant’ın yanında olmayanlar öldükten sonra Hrant oluverdiler nedense. Ne yaman çelişkidir bu Yarabbi! Bu yüzden diyorum ki, bugün yanımda olmayanlar ben öldükten sonra sakın cenazeme gelmesin.

Meseleyi kişiselleştirdiğimi sanmayın. Ben bir ilkesellikten söz ediyorum.

Samimiyetsizlerle yol arkadaşlığı yapılmaz. Şiddetin bizatihi kendisine karşı çıkmayanların ne ilkeselliğine inanırım ben, ne de samimiyetine.

Soruyorum işte: Ne zaman yeter artık diyeceksiniz, ne vakit yaşam için tepki koyacaksınız? Bugün değilse hangi gün?

***

Kürt halkının medar-ı iftiharı büyük sanatçı Şiwan Perwer kendisine yönelik karalama, tehdit ve baskı politikalarına isyan ediyor. Kürtlerin ve demokratların artık ses yükseltmeleri gerektiğini haykırıyor. Şiwan’ınki insani bir çığlık. Duymadınız mı?

Biz sizi yanımızda saf tutmaya çağırmıyoruz. Biz sizi şiddetin karşısında durmaya çağırıyoruz. Yaşam hakkı için ses yükseltmeye çağırıyoruz.

***

İdamından önce Hallac-ı Mansur’un ellerini ve ayaklarını keserler.

Dilini kesmeden önce şöyle der: “Bana bütün bu işkenceleri reva gören kullarını affet Allah’ım!”

Ben de onlar için af diliyorum. Ben düşmansız da, husumetsiz de yaşamasını biliyorum. Bediüzzaman Said Nursi’nin, “Biz muhabbet fedaileriyiz. Husumete vaktimiz yok!” sözünü şiar edinen biriyim.

***

Ölümden korkan namert olsun. İnsanın dostu da düşmanı da mert olsun.

Bilesiniz ki, asıl bu günlerde insan dostlarından gelecek bir tek sözü ve jesti çok önemsiyor. Sitemim bu yüzden sanadır ey dost!

Yoksa artık dost dememeli miyim?