MÎLÂDÎ YILBAŞI VE MÜSLÜMAN SAATİ

Her Müslüman, her mîlâdî yılbaşına yaklaşırken Ahmed Hâşim’in “Müslüman Saati” yazısını okumalı.

Saat ve zaman telâkkîmizin değiştirilmesi üzerinden İslâm medeniyet dâiresinden kopup Batı medeniyetine geçişimizi muhteşem bir üslûpla anlattığı o yazıyı… Belki başımıza gelenleri bir miktâr anlayıp (daha doğrusu hissedip) gözümüz açılır ve bu çılgın kutlamalara katılmaz, ibretle ve kahrolarak seyrederiz çürümüşlüğü.

Birkaç seçme yapmak istiyorum o yazıdan:

İstanbul’u yenileştiren ve yerlisini şaşırtan istîlâların en gizlisi ve en te›sirlisi yabancı saatlerin hayâtımıza girişi oldu. «Saat»ten kasdımız, zamânı ölçen âlet değil, fakat bizzat «zaman»dır.

Eskiden kendimize göre yaşayışımız, düşünüşümüz, giyinişimiz ve kendimize göre; dinden, ırktan ve an’aneden hayat alan bir zevkimiz olduğu gibi, bu üslûb-ı hayâta göre de “saat”lerimiz ve “gün”lerimiz vardı. Müslüman gününün başlangıcını şafağın parıltıları ve nihâyetini akşamın ziyâları ta’yin ederdi. Ma’denden sağlam kapaklar altında mahfuz tutulan eski ma’sum saatlerin yelkovanları, yorgun böcek ayakları tarzında, güneşin semâ üzerindeki seyriyle az çok münâsebetdâr bir hesâba tebaan, minenin rakamları üzerinde yürürler ve sâhiplerini, zamandan takribî bir sıhhatle, haberdâr ederlerdi. Zaman nâmütenâhî bahçe ve saatler orada açar, gâh sağa gâh sola mâil, güneşten rengârenk çiçeklerdi.

Ecnebî saati ibtilâsından evvel bu iklimde, iki ucu gecelerin karanlığıyla simsiyah olan ve sırtı, muhtelif evkaatın kırmızı, sarı ve lâcivert ateşleriyle yol yol boyalı, azîm bir canavar hâlinde, bir gece yarısından diğer bir gece yarısına kadar uzanan yirmi dört saatlik “gün” tanınmazdı. Ziyâda başlayıp ziyâda biten, on iki saatlik, kısa, hafif, yaşanması kolay bir günümüz vardı. Müslümanın mes’ut olduğu günler, işte bu günlerdi; şerefli günlerin vakaayiini bu saatlerle ölçtüler.

Devamı: https://www.yeniakit.com.tr/yazarlar/ahmet-talib-celen/miladi-yilbasi-ve-musluman-saati-40991.html