MUSTAFA KUTLU'DAN:ÂSUDE GÜNLER

Sabah namazından çıkan cemaat Nüfus Memuru'nun oğlunu mescidin önündeki iri duta çıkardı. Müezzin Emin sade bu iş için temin edilen temiz çarşafı getirdi. Yaşlılar duvar dibindeki kerevetlere ilişip bastonlarına dayandılar.

– Bu dutu Karali'nin oğlu Alişan dikmiş diyorlar.

– Yok be ya! Ne dutu. Eşkıyanın tekiymiş o.

– Yapma be Hacı. Adama evliya diyen bile var.

– Bilmem ben. Rahmetli dedemin yalancısıyım.

– Alişan'a yetişmiş mi o?

– Çocukmuş o sıralar ama hatırında. Babasıyla beraber tâ Eğin'den getirip dikmişler.

– Hayrat olsun demiş babası. Variyetli adammış.

Nüfus müdürünün oğlu zayıf ama çevik. O daldan bu dala geçiyor. Çarşafın uçlarından Emin'le beraber üç genç tutup geriyor. Çarşaf nereye gerilmişse artık; kar gibi beyaz, olgun dutlar pıtır pıtır dökülüyor.

Karşı tepeler meşelik. Meşelerin arasından keklik sesleri duyuluyor. Değirmenci Tevfik ah çekiyor.

– Kekliğe bak, kekliğe.

Doksanı geçmiş Terzi Cemil elini kulağına tutup dinliyor.

– Ne kekliği be!

Tevfik takma dişlerini takırdatarak gülüyor.

– Çabalama Cemil Ağa senin kulak eyvallah.

Semerci Selim:

– Bunun âleti çıkmış diyorlar. Oğlana haber sal da göndersin sana. Alaman'ın malı hem de nasıl.

Terzi elini sallıyor.

– Hayırsız. Bi selamı gelmiyor, âlet mi alır o?

– Öyle deme, ne de olsa evlat. Bak Çakır'ın Ziya'ya. Elden ayaktan düşünce oğlan gelip götürdü. Ameliyat olmuş İstanbul'da, turp gibi şimdi.

Tevfik yine gülüyor.

– Hiç de iyi olmamış. Ziya şindi sağlama çıktı ya, bi avrat daha ister.

– İstesin be! Helal olsun. Avradı ölen ihtiyarın ocağı battı say.