NAZAN BEKİROĞLU'NDAN: BÂB-I CÜMEL

*Her iyi romandan geri kalan, bir diğerine başlamanın zorluğu.

*İçinde hayat olmayan edebiyat. Yaşama şansı yok. Her şey insanla kaim.

*Divan şiirinde anlatılan, hayatın ta kendisidir. Onu hayattan uzaklaştıran, sembolleri.

*Dellâlzâde, Buhurizâde, Hammamizâde... Biri tellâlın, biri buhurcunun, biri hamamcının oğlu. Daha ne kadar halktan olsunlar?

*İstanbul merkezli Divan şiirinin (bence) gelmiş geçmiş en büyük şairi: İstanbul'u bir kez olsun görmemiş, Bağdatlı Mehmet Fuzuli. Kader şakayı çok seviyor.

*Gülün saltanatı tartışılmaz. Lâle devri şiirinde bile lâlenin esamisi okunmuyor.

*Şair tükenir elbet ama şiiri yaşar. Öyleyse şaire ölmek yok.

*"Hepiniz şairsiniz bense ölüm yakasındayım" diyordu Jacques Rigaut. Şair yazar, âşık ölür.

*Şiirin intikamı ile realitenin intikamını karşılaştırmaya çalışıyorum. Hiçbirinin diğerinden eksik kalır yanı yok.

*Eline savaş bayrağı almadığı halde İtalya'nın ulusal birliğinin sağlanmasında siyasiler ve komutanlar kadar pay sahibi olduğu muhakkaktır Dante'nin. Silâhı, kaleminin ucundan dökülen İtalyanca'dır.

*Mükemmel, daima çok yönlü. Hiçbir mükemmel tek taraflı değil. Dil. Fikir. Duygu. Yaşanmışlık. İmge gücü. Tek başına hiçbiri bir şairi kurtaramaz. Aynı anda hepsi lâzım ve daha fazlası.

*Kelime kâbusum, kelime rüyam, kelime büyüm. Ama yine de hasar gören kalp oluyor, kelime değil.

*Hep kelimelerden şikâyet ettik. Kelimenin de bizden şikâyeti vardır zahir.

*Bütün dünyayı kelimelerle hükmetmeye kalkışmak. Ne gaflet!

*Kâl hâle yetmiyorsa, hâl insanın içinde kalıyor; yetiyorsa edebiyat oluyor.

*Hayatın söze fedası, yazar samimiyetsizliği bu işte!

*Bir isim. Bilenlere sır, bilmeyenlere aşikâr olduğundan beri, bilmeyenlerin bilgiçliğine bakıp gülümsüyorum.

*İsim, cümlenin sonuna. Bense adımı yazmaktan çoktan yoruldum.

*Kapı üstünden ismin ansızın yere düşer.

*Şair kalbi, anlattığını tecrübe etmekle yükümlü, yaşamasa da olur. Ateş yazılarında uzman olan yanmayı bilmeli.

*Söylemek istediğini söyleyemeyen kadar trajik bir de söylemek istemediğini söyleyen var.

*Türk edebiyatında en güzel iki mısraın şu olduğuna karar verdim:

Vurulup tertemiz alnından uzanmış yatıyor

Bir hilâl uğruna Yâ Râb ne güneşler batıyor

22.04.2012 Zaman