NEREDE O TERBİYEYİ VEREBİLECEĞİN ADAM?

Biraz önce pancar soyarken pazarcı ile yaptığım konuşma aklıma geldi. (Beni düşüncelere sevk edip klavye başına geçmemi sağlayan şeyin, bir pancar olduğuna inanabiliyor musunuz?) “Bu pancarların içi beyaz beyaz çıkıyor, eskiden böyle değildi, rengi de yok doğru düzgün” dediğimde aldığım cevap genç pazarcının yaşından çok da beklemediğim bir cevaptı: “Ne eskisi gibi ki be abla…”

Çorum’da bir çöplük…

Vurgu ve ses tonundan, başka, sebze ve meyveleri kastederek söylediği çok açık olan bu cevap, belki kendisi bile farkında değildi ama çok geniş anlamlı, “felsefik” (!) ve buram buram nostalji kokan bir cevaptı.

“Ne eskisi gibi ki” sözünü hatırlamam, beni birkaç hafta önceki seyahatimde gördüğüm, eskisi gibi kalmaya direnen eski bir çarşıya, bir çift ustaya ve dar bir sokağa götürdü.

Çorum’un çöplüğü size anlatacağım yer. Çöplük derken tabi ki akla gelen ilk çağrışım doğru değil burada. Halkın çöplük olarak adlandırdığı, bakımsız kalmış, caddedeki büyük markalarla artık rekabet edemeyen arasta benzeri bir çarşı. Üstü açık, birbirini kesen birkaç sokakta eski ile yeni harmanlanmış esnaf. Niye çöplük diyorlar diye sormuştum hemen. Eskiden burada gerçek anlamıyla bir çöplük varmış. Ancak ben, halkın genel beğenmeyişi ile alakalı gizli bir ironi barındırdığını düşünüyorum bu isimlendirmenin. Çünkü bazılarının, “yıkılsa keşke” dedikleri bir yer.

Nostalji yapmayın lütfen!

Bunu duyduğumda inanamadım tabi. Niye bu kadar pervasız, niye bu kadar kıymet bilmeziz. Her şey yeni, gıcır gıcır, parlak ve gösterişli olmalı modern çağın insanına göre. Peki ya kaybedilen o sıcaklık ve samimiyet. Buna gelince laf, herkeste bir hayıflanmadır başlıyor. Nerde o eski (…) vs vs. “Nostalji” diyor kimileri de buna. Alaycı bir ifade ile, “Nostalji yapmayın lütfen!”

Mekânların ruhu olduğuna inansaydı keşke insanlar. Kaybedilen samimiyetlerin yıkılan mekânlarla ve daha birçok şeyle bağını anlatabilseydik keşke. Çöplük denilen o çarşıya girdiğimizde kayınvalidemin, “Beni burada babamdan ötürü tanırlar” diyerek başını öne eğişinin ne çok anlam taşıdığını görebilseydik. Herkesin birbirini içten bir sıcaklıkla tanıdığı zamanlar. Ve aynı zamanda bunun ahlaki bir terbiye doğurması. Şimdi çok kalabalık, herkes birbirini nerden tanıyacak demeyin bana lütfen. Yanı başımızdakini görmekten bahsediyorum ben, çok uzaklara gerek yok. Çöplüğü anlatacaktım, nerelere geldim ben.

www.dunyabizim.com'daki yazının devamı için: http://www.dunyabizim.com/Manset/15851/nerede-o-terbiyeyi-verebilecegin-adam.html