RAMAZANIN GETİRDİKLERİ

Ramazan dünyaya her yıl yeniden gelir. Ülkesinde, şehrinde, ilçesinde veya köyünde kimler onu misafir ediyor, bir ay boyu onu bilmiyoruz. On bir aydan sonra, on ikinci, bir ay Ramazan; bizlere ikram olarak oruç’u getirir.

Bu ay, hilâli görmekle başlar. Her isteyip dileyen bu misafiri gönlünün en güzel köşesinde incitmeden ağırlayabilir.  Bu öyle misafirdir ki dokuz nasibiyle gelip sadece birini orada kullanır ve gerisini ev sahibine bırakır, onuruyla gider. Kim istemez ki böyle misafiri?…

Her yıl çocukluğumu getirir bana. İlk günlerde ikisini birlikte ağırlarım kendimde. “Nerde o eski ramazanlar!” diyerek çocukluğumuzu özlemişizdir aslında, fakat bunu kendimize bile itiraf edemeyiz. Büyüklerimize beni de kaldırın diye, sıkı sıkı tembihlediğimiz hâlde kaldırmadıkları sabah huysuzlanıp günü onlara zehrettiğimizi hatırlıyorum. Bahaneler bulup sahura kalkmak için uyumadığım geceyi hatırlarım. Bir bilseniz daha neler neler…

Gençliğimde; her yıl bu misafir bizim evde ağırlanırken, uyanmak zor geldiğinden, biraz daha diye uyandırmaya gelenleri oyalama çabasında olurdum. Kızartma kokuları burnumun direğini sızlatınca can havliyle kalkar, son dakikaları değerlendirmeye çalıştığım en unutulmaz anlarım olurdu. Orucun hikmetinin pek farkında değildik, fakat gelenekleri sonuna kadar değerlendiriyorduk. Pide kuyruğunu topun patlamasıyla sonlandırırdık. Akşam iftardan sonra tüm mahalle olarak teravih namazı için camiye giderdik. Namaz için dikilmiş; her yıl rengârenk maksi etekler ve başörtülerle camileri şenlendirirdik. Birkaç yıl okul yıllarımız da dâhil olmak üzere bazen oruç bizi bazen de biz orucu ağırlamaya çalıştık, aklımız bir karış havada olsa da…

Devamı: https://www.insaniyet.net/ramazanin-getirdikleri/