SÖZÜN MÛSÎKÂRI SUSTU!

Sezai Karakoç’un ruhuna ithaf

Gagasında yüzlerce muştuyla gelmişti: “Allâh’a inanmak bir müjdedir.” dedi. Kalplere diken ekenlere inat gül muştusu verdi. “İnkâr tutsaklık, inanç özgürlüktür.” dedi. Dikeni değil gülü suladı.

“Gönüller birliğini muştu kuracaktır.”

Şiirle rûhlarda kapanmış kapılar, semâya açılacaktı. Rûhun Ayasofyaları, rûhun Süleymaniyeleri yükselecekti yeniden.

“Şiir, rûh pencerelerini Allah’a açtıkça şiirdir. Yoksa balmumundan peteklerdir, bal değil” dedi.

Rûhunun ilham seferi, Cebrail soluğuyla destekli. “Peygamber çiçeğinin aydınlığında” söyledi şiirlerini. Çağdaş şiirin formuyla eski şiirin ferah-efzâ esintisini getirdi. Kaknüs gibi “o şarkıya özenip” nağmeli mısralar terennüm etti.

          “Gözlerin
          Lale Devrinden bir pencere
          Ellerin
          Bâkî’den Nef’î’den Şeyh Gâlib’den
          Kucağıma dökülen
          Altın leylak”

Şiirin kalbi durdu!

Yeni bir nefes üfledi şiire, can verdi. Önce İkinci Yeni şâirleri arasında anıldı adı, sonra kendine has söyleyişle sivrildi. Özgün imgelerle örülü mısralarında duman duman çağrışımlar yükseldi, mistisizm ve lirizm tütsülendi.

Devamı: https://www.dunyabizim.com/portre/sozun-mskri-sustu-h44720.html