SÜLEYMAN SEYFİ ÖĞÜN'DEN: STALİNİZM VE KÜRTLER

 Bazı târihsel sorunlar, ya bu imkânlar akıl yoluyla ele alınarak etkisizleştirilir ya da savsaklanarak derinleştirilir. Ara dönemler, ya da “târihsel balayları” olarak bilinen tecrübeler, bu sorunların taraflarca ortak olarak, ya da en az bir tanesince “savsaklanmasından” ibarettir. Savsaklamanın daha beter olan sonucu da; büyük beklentiler doğuran ve hüsranla sona eren her “târihsel balayının” ardından, sorunun biraz daha köklendirilerek geleceğe savrulmasıdır.

Kürt sorunu, bir diğer târihsel sorunumuz olan Alevî sorunuyla birlikte önce yüzleşmekten çekindiğimiz, daha sonra da nasıl çözüleceği konusunda tam bir akıl tutulması yaşadığımız sorunlardandır. Devlet açısından bu sorunun tanımlanması bile on seneler aldı. Bu yok sayma döneminde “devlet refleksi” ile başvurulan tedbirler, sâdece sorunu derinleştirdi. Bu kadarını aklı başında olan herkes biliyor ve değerlendiriyor. Ama sorunun genellikle geçiştirilen başka bir yüzü daha mevcûttur. Devletin baskıcı ve yok sayıcı siyâsetleri, bunlara muhatap olan tepkileri de kültürel olarak şekillendirdi. Yâni ortada tam bir hegemonya sorunu mevcûttur. Kürtlere karşı uygulanan “tekçi”, “otoriter” siyâsetler; aynı zamanda ve misli ile berâber Kürt siyâsal hareketinin de “tekçi” ve “otoriter” bir yapılanma içine girmesine yol açtı. Daha basit ifâde edelim: Uzak Asya'dan Latin Amerika'ya ve Ortadoğu'ya kadar, yarı merkez ya da çeper toplumlarda çok sayıda numunesini bulabileceğimiz otoriter, baskıcı egemen siyâsetler, milliyetçilik ile harmanlanan Stalinist çeşitlemeleriyle muhâlif hareketleri doğurdu. Bunun sağlaması çok kolaydır. Bu muhâlif hareketlerden herhangi birisi kazara bir yerlerde iktidârı devirip başarı kazandıysa netice tam bir felâket olmuştur. İşte Çin, Kamboçya, Vietnam, Arnavutluk, Küba... Hepsi Stalinizmin versiyonlarıdır ve güdük 20. yüzyılın en kanlı sayfalarını oluşturur.

Devamı için: http://www.yenisafak.com/yazarlar/suleymanseyfiogun/stalinizm-ve-kurtler-2018388