TASAVVUF, BUGÜNKÜ İNSANLIĞA NE SÖYLÜYOR?

Din, insanoğluna huzur ve mutluluğun yolunu gösteren ilahî hakikatin bütünüdür. Tasavvuf ise  hakikate giden yolun  mutasavvıflar tarafından yapılan bir çeşit tarif ve yorumudur. Bu yorumcular ilk günden beri vardır. Asr-ı Saâdet’ten sonra Emevîler, Abbâsîler döneminde Mekke’de, Medine’de, Kahire’de, Şam’da, Bağdat’ta, Buhara’da bir1çok gönül eri “yolcu”lara rehberlik yapmışlardır. Yol’un en büyük ustalarından biri  Endülüs/Avrupa’da doğmuş Şam’da 1240’ta vefat etmiştir: Muhyiddin İbn Arabî. Diğeri Selçuklular döneminde Konya’da yaşayan Mevlânâ Celâleddin Rumî’dir. 1207 tarihinde bugünkü Afganistan’ın Belh şehrinde doğmuş, ailesiyle birlikte Anadolu’ya hicret etmiş 1273’te başkent Konya’da vefat etmiştir. Anadolu’nun yıldızı ise Yunus Emre’dir. Birinci isim Arapça, ikinci isim Farsça, üçüncü derviş ise Türkçe yazmıştır.

Onlar bu meşaleyi Hz. Peygamber Efendimiz başta olmak üzere kendilerinden önceki büyüklerden aldı. Mekkeli Ebû Talip’ten, Bağdatlı Cüneyt’ten, Horasanlı Attar’dan, Tirmizli Muhakkık’tan, Tebrizli Şems’ten…  Sekiz asırdan beri onları okuyanlardan hiç kimse pişman olmadı. Onları anlayanlar kendi çapları/kabiliyetleri oranında hakla, hakikatla buluştu, aşkla muhabbetle yüzleşti. Kısaca mutlu oldu, yaşama sevincini hissetti… “Dünya ne güzel, insan ne güzel, dua ne güzel , secde ne güzel, yaşamak ne güzel!” dedi.

Bugün dünyanın farklı coğrafyalarında aynı hakikati seslendiren meslekdaşları görevlerine devam ediyor. Kaşgar, Kazan, Kurtuba hattında; Buhara, Bursa, Bosna çizgisinde; Isfahan İskenderiye güzergâhında… Çünkü onlar Allah’ın bizler için açtığı  lutuf ve bereket kapılarıdır. Dünya var oldukça var olacaklardır:

“Megu eshâb-ı dil reftend ve şehr-i ışk şod hâlî

Cihan pür Şems-i Tebrizî mürid-i ku çu Mevlanâ”

Bu Farsça beytin Türkçesi şöyle:

“Gönül ehli hep gitti, aşk şehri boştur deme!

Tebrizî’ler hep vardır Mevlânâ’sı nerede?”

Şimdi sorumuzu tekrar soruyoruz:

Yazının devamı için:https://www.insaniyet.net/tasavvuf-bugunku-insanliga-ne-soyluyor/