UNUMUZU ELEDİK ELEĞİMİZİ ASTIK BİZMARINA RUHUMUZUN

Ey Can Yazıları  

Ey Can!.. Nemrudî yalnızlıklarda bunaltan kavurucu sıcaklar yaşadım adına cehennem denildi dünya gözüyle. Kimsenin kimseyle bağı olmasın istendi, insanlık yok oluşa sürüklenmek istendi, ihtar meçhullere dönüştü, güpegündüz, sorgusuz ve sualsiz.

Ey Can!.. Bin bir elemden geçtim cefayı yaşattılar, acı nedir öğrendim, kan kustum “kızılcık şerbeti içtim” dedim. Suçumuz insan olma mıydı, gönlüm cevabını daha vermiş değilim bu sualin? 

Ey Can!.. Devranda nice yalancı cennet ehlini kıskanmam istendi onlara imrenmem salık verildi onlarca. Onlar, suyu bulandırmakla vazifeli kılmışlardı, kendilerini. Onlar, ifsadla yükümlüydü, kendilerince. Ne denli karışıklık olsa, kendileri o denli mutlulukla hem hal olurdu, dünyalarında.

Ey Can!.. Bilmediler sevdama bağlılığımı bilemediler, sana nasıl bir tutkuyla bağlandığımı anlayamadılar. Kendilerini la-yusel bilenler, başkasını her şeyle itham etmeyi, var oluşlarının gereği bildiğinde daha çocuktum.

Ey Can!.. Onlar kendilerine dünyayı ebedî bildiler ardıllarında ne isimleri kaldı ne rahmet okutanları vardır, şimdi. Derdi ki büyükler, bu tufanda kimin ne için yitiklere karıştığı belli değildi. Kardeşin kardeşi gözünü kırpmadan ortadan kaldırdığı dönemde, kişilerin inandıklarının arkasında olanlar, ellerinde iplerle kukla oynatıcılarından farksızdı.

Ey Can!.. Nemrudî yalnızlıklarda bunaltan kavurucu sıcaklar yaşadım adına “cehennem “ denildi dünya gözüyle. Bu dünyada görmek yasaktı, kör olduğunda mesele söz konusu değildi. İki körün dövüşüne sahne olan dönemde, alkışlayan ellerin sahiplerinin kim olduğu bilinse dahi, onları ismen açıklamak uzun zamana yayıldı.

Ey Can!.. Hasretimi dilendirmem suçtu, seni sevdiğimi belirtmem tufanıydı ömrümüm yalnızlığın kollarında. Seninle her randevumuz bir vakitti, beş vakitti, gecenin karanlığında duaydı dudaklardan dökülen, yanaklarda ıslaklık bırakan ve gönle damıtılan gözyaşıydı.

Ey Can!.. Firavunî saltanata meyletmedim kimseye el açmadım ne mevkiî dilendim ne makam istedim, ben. Hiçbir zaman buna tevessül etmedim, nimeti senden bildim, sebep olan kulun çıksa ne gam… Bugüne değin öyle yaşadım, düğme iliklemedim, eğilmedim, dimdik yürüdüm, kimseye yaranamadım, suçum, bu.

Ey Can!.. Onlar kendilerini bilir, dünyada şeref bildik desteksiz yaşamayı ayakta durmayı becerebildik zahmetle. Çoğu geceler aç yattık, sabaha dek uyku tutmayan gözümüze, göz kapaklarına söz dinletemedik. Israrla dua deryasına dönüşen zamana, kimsesizliğin perdesini giydirdik, kararttık pencereleri, evimizde mumun aydınlığını bile çok gören oldu.    

Ey Can!.. Hayatın ezasına katlandı ruh bunun sıkıntısını çekti beden saç beyaza dönüşmedi kolaylıkla baharında. Güzünde baharı yaşayan gencin kaleminden neler dökülür, yaşamak lazım, anlayabilmek için birbirini. Bilmez, ne acılara tanıklık etti yaşayanlar, şimdi. İnsanın insan kurdu kesildiği ortamda, her yer mezarlık bilindi, şahitliğe yanaşmadı görenler, olanı ve biteni.   

Ey Can!.. Çoluk çocuk hasreti içimizde kaldı, yarınlar karanlığa gebeydi tesadüflere kalmıştı sanki yaşamak. Bilmez miyim, sanma beni, dilim ancak bu kadar döndermektedir, geçmişin hikâyesini.  

Ey Can!.. Hasretimi dilendirmem suçtu, seni sevdiğimi belirtmem tufanıydı ömrümüm yalnızlığın kollarında. Hala sessizce konuşulmaktadır, önemli bir şey söylendiğinde evimizde. Yerin kulağı var denildiğinde anlamazdık, şükür öğrendik artık, bunu. Herkesin herkese kuşkuyla bakması emredilince yapılacak olan başka bir şey ne olabilirdi?

Ey Can!.. Bilmekteyim şimdi rahata erdi zaman kime sorsan mucididir yaşanan rahatlığın sıkıntımız bu şimdi. Ne ektiler ki ne biçecek zamana karşı duramayan, nefsine söz geçirmekten uzak olanlar… Onlar, değirmen daşına düşen dane misali un-ufak olacak, sözünde durmadıkları için, devranda. Bu yıkıma eşlik etmesinden korkmaktayım, eskiden olanın bitenin misali. Korkmaktayım, açıkçası.

Ey Can!.. Unumuzu eledik eleğimizi astık bizmarına ruhumuzun kefenin cebi yok nasıl olsa mal nedir ki!.. Mal ve mülk, bize ait değil ki tapusuyla sevinelim ve bize ait olmayan, bekçisi olduğumuzun hamallığını neden yapalım, ömrümüz boyunca.  Misafir olduğumuzu unutmadan, firavunî saltanat sürmenin cezasının ne olduğunu bilmeyecek kadar, kendi nefsine söz geçiremeyenler, “Allah, güzeldi, güzeli sever” diyerek, sözü başka tevillerle saray yavrusu evlerde geçirirken, Ebu Zer olmanın önünde ne engel var?

Ey Can!.. Dünyada yaşayacağımız an sayılıdır ha bugün kapıda bekler ha yarın gelecek , beklenen misafir. Ölümün o soğuk dokunuşu, tene değince kişinin fazla nefes alma ihtiyacı kalır mı? Firavunun secdeye kapanmasının manasına mükafat verildi mi? Son nefeste iman etmenin kişiye kazandırdığı ne olabilir? İnsanın bedduasını alandan daha zalim kimdir?

Ey Can!.. Geride kalsın bir eser istedik insanlığa erdeme hizmet için saklı tutuğumuz nefesler boşa gitmesin. Öleceğiz, elbette, buna iman etmişiz. Geride yazdıklarımız bize tanıklık etsin de vebalimiz, edilen dualarla belki biraz hafifler. Başka beklentimiz, yok aslında.

Ey Can!.. Denilmesin ardımızda “Echel taîfesine ayak tuttu yaşayıp yaşamadığı belli denilmesin” diyedir, çabamız. Bilesin ki ne ifratta ne tefritte hayır vardır. İtidal üzere olma, evlâ olandır.

Ey Can!.. Bilmekteyim şimdi rahata erdi zaman kime sorsan mucididir yaşanan rahatlığın sıkıntımız bu şimdi. Yine kimseyi kınama, gıybetten uzak dur. Zaten bilen bilmektedir, her şeyi. Sana gelebilecek sıkıntıları O’na şikâyet et, önüne çıkartılan, çıkartılması muhtemel zorlukları O’na şikâyet et. Bil ki O, olmazsa sen bir hiçsin. İşte biz hiç olarak, O’nunla var olmanın zevkinden mahrûm olmama adına, dünyevî olan her şeye mesafeli yaklaşmaktayız.

Ey Can!.. Daha yazacak çok şeyler var. Sen, O’na, ikimiz O’na, iki kişi birbirine dürüst olunca üçüncüsü O olur. O’nsuz her şey mûhal. Gözlerinden öperim…