YAĞMUR ATSIZ'DAN: ‘İT’LEŞEN TÜRKÇE II

“Meselâ” yerine “örneğin” dediniz mi de bir Arabca kelime yerine bir Ermenice kelime getiriyorsunuz. “Hudud” yâhut “serhad” yerine “sınır” da hâkezâ! O da Ermenice!

Bu işin militanı olan mekteb kaçkını psikopatlar üstelik öylesine de câhiller ki“Öztürkçe” sandıkları yüzlerce kelimenin bile aslında yabancı kökenli olduğundan habersizler:

Ev (Sümerce/Ârâmî Dili,yâni Hazret-i Îsâ’nın konuşduğu dil), baba (Fenike Dili), Töre (İbrânî Dili), yasa, alp (Moğolca),kilit/anahtar/kiler/efendi/alay/fener (Rumca),masa/bavul/papel/paçavra/fora/palavra (İspanyolca), iskemle, karyola(Romence), kıral, haydut (Macarca), inci, çay (Çince), kent/acun/kağnı(Soğdakça), levend/kadırga (İtalyanca). Öf, sıkıldım!

Ama bir misâl daha vermezsem çatlarım: “Sıra” da Yunanca ki daha Oğuz Kağan Destânı’nda geçer, Türkçeleştirin bakalım!

Bir de son haddine kadar kullandığım sirkonfleks (^) var. İnceltme ve uzaltma işâreti.

Türkçe aslında tamâmen kısa hecelerden oluşan haşin bir dildi. Dilimizde hecelerin açılıp yumuşaması biz Batı Türklerinin İran, Arab, Bizans ve genel olarak Akdeniz medeniyetleriyle temâsından sonra vukû bulmuşdur. Dünyânın en âhengli dillerinden biri hâline gelmesi de ancak bu sâyede mümkin olabilmişdir. Fakat şu son 50 yılın müdhiş tahrîbâtı netîcesi Türkçede uzun heceler tekrar kaybolmaya başladı. Yine takır-tukur konuşmaya başladık kısacası. Ben işte buna karşı çıkmaya uğraşıyorum. Benim imlâmla yazılanları yanlış telaffuz etme ihtimâliniz çok zayıfdır. Tabii niyetiniz yoksa o başka!

Bitmez bu mevzû ama mecbûren bitirirken benim imlâ tarzımla doğrudan ilgisi bulunmayan bir diğer husûsa daha değinmeden edemeyeceğim:

Türkçenin son derece âhengli bir dil olmasını engelleyen en önemli âmillerden biri “Ses Uyumu”dur! Büyüğüyle küçüğüyle!

Şuraya bakınız: ÇIKIŞTIRILDIĞININ!

Ardarda yedi tâne I ve aralarında da K,T,Ş gibi sert sessizler.

Ama çok şükür ki Türk (bâhusus İstanbullu!) dehâsı yüzyıllar boyunca yontarak, cilâlıyarak, zâten fevkalâde bir ifâde zenginliğine sâhib olan bu yapıyı aynı zamanda bir ses cümbüşüne de döndürdü. Büyük Türkolog Max Weber’in deyişiyle “sanki bir dil bilginleri heyeti tarafından îcâd edilmiş” bu muhteşem lisâna senfonik bir boyut da kazandırdı.

Fâtih’in kumandanlarından Cebe Ali’yi “Cibâli” yapan adsız san’atkârlar önünde saygıyla eğiliyorum.