YAZARLA OKUR ARASINDAKİ İLİŞKİNİN TUHAF YANLARI

Çok beğendiğim yazarlar oldu. Hâlâ ısrarla takip ettiklerim, yazdıklarını dikkatle okuduklarım var. Bu benim için esaslı bir mutluluk kaynağı. Beğenmekten vazgeçmemişim, öğreneceklerim var, kendime yeterlilik duygusundan uzak kalmak için de çok sağlıklı bir şey.

Ama itiraf edeyim ki sevmeyi sürdürmek o kadar da kolay değil. Memleket ahvali benim her şeyi bütün açıklığıyla yazmama izin vermiyor, ama doğrusu kendilerini kitaplarıyla, yazdıklarıyla çizdikleriyle tanımaya çalıştığım insanların çoğundan oldum olası uzak durmanın gerekli olduğunu da bu duygular içinde öğrendim. Daha üniversitede öğrenciyken ufak tefek harçlıklarımızı bile bir kenarda biriktirip fırsatını bulur bulmaz bizi büyüleyen bu yazarları görmek için yola çıktığımızı hiç unutur muyum! Ankara’ya indiğimiz her seferinde sırtımızda yükler, garajlardan dergi yazıhanelerine gitmek için çektiğimiz eziyetleri anlatmak mümkün müdür? Hayır değildir. Üzerinde yükleri olanların bildikleri adreslere sadece ve sadece en kestirme yoldan ulaşmaları gerektiğini bilirim. Yolu uzatmak istediğimde kısa ve kestirme adreslere ulaşmaktan hoşlanmam. Aslolan bir yere ulaşmak değildir, gidilecek yer yani ulaşılacak yer, tam da orası "nihayet"tir, gidene kadar laflamak daha güzeldir.

Devamı: http://www.dunyabizim.com/polemik/27335/yazarla-okur-arasindaki-iliskinin-tuhaf-yanlari