YENİ BİR DERGİ: HECE TAŞLARI

Her dergi surda bir gedik açarak kendi “hür tefekkür kalesi”ni inşa ederek edebiyat ülkesinin coğrafi bir alanına hükmeder. Bu coğrafyada şiiri kuşanmaya cehdeden her şiir sevdalısı “nefsin üstüne basarak” yürüdüğü takdirde yolda olmanın, yoldaşlık yapmanın, hâl bilmenin, hâlden anlamanın, hâldaş olmanın erdemleriyle donanır. 

Gerek kendi medeniyetimizin gerekse İslam medeniyetinin doğduğu topraklarda sözün en güzelinin şiirle söylendiğini bir şekilde bilmeyen şair yoktur. Bu iki medeniyetin birbiriyle mayalandığı günden bugüne kadar önümüzü ışıtan, gönlümüzü aydınlatan binlerce söz ustası olmuştur. Her nesil, kendisinden önceki nesilden aldığı ilhamla kendi döneminin kültürüne, medeniyetine katkıda bulunmaya çalışmıştır. 

Hangi şaire, yazara sorsanız söz konusu kadim zamanlarda yaşamış şairlerin, yazarların isimlerini hatırlayabildikleri kadar sayabilirler ama eserlerini okuyup okumadıklarını sorduğumuzda sütun gibi bir ünlemin önüne koyacakları bir cümle yoktur.

Usta kimdir, çırak nasıl olunur, nasıl şair olunur, divan nedir, divanı olan şair ne demektir. Halk şiiri “devrini tamamlamış” kendini yetiştirememiş şairlerin yazdıkları “ucube” şiir mi? Bu şiirin öncüleri kim vs. diye sözü sündürebiliriz. 

Ya divan edebiyatı denince lise yıllarında ders kitaplarında gördüğümüz “Feilâtün (Fâilâtün) / Feilâtün / Feilâtün / Feilün”den başka aklımızda Fuzuli, Baki, Nedim, Taşlıcalı Yahya Bey vs. söz ustalarını belki bir çırpıda sayabiliriz. Yunus Emre’nin birkaç dörtlüğünü hatırlar ama onun ruhu ile ruhumuz arasında fersah fersah uzaklığın olduğunu bilmeyiz. Ya Erzurumlu Emrah, Bayburtlu Zihni, Karacaoğlan, Âşık Veysel, Dilaver Cebeci, Abdurrahim Karakoç, Yetik Ozan vs. halk şairleri şiir coğrafyamızın bereketli topraklarında gönlümüzü gönendiren şiirler bırakarak dünyalarını değiştirip gitmişlerdir. 

Devamı için: http://www.poetikhaber.net/haber.php?isl=oku&id=651