YİTİK CENNETİN YOLUNDA/A. SEZAİ KARAKOÇ’UN AZİZ HATIRASINA

Güneşin doğuşu heyecan, batışı hüzün verir. Ancak hem fecri hem de gurubu birlikte hissetmiş, üç kuşak öncesinden beridir sadece gurup vakitlerini görmüş, duymuş, evlatlarını batıya göndererek kaybetmiş sorumlu bir insanın yüzü, işte bu nedenle hüzün çizgileriyle doludur.

Bu yüzde; insanlık tarihini Hz. Âdem (as) ile başlatan bir bakış açısıyla Habil hüznünü görmemek mümkün müdür? Zira insanlığın ilk kırılma noktası bir babanın iki oğlu, Habil-Kabil arasında yaşanır.

Bu yüzde; Tevhid dininin yeryüzünde ilk inşacısı olan ve şirke karşı kavmini uyarma görevi yüzyıllar boyu süren Hz. Nuh (as)’ın  “Rabbim! Gerçekten ben kavmimi gece gündüz davet ettim. Fakat benim davetim, ancak onların kaçışını artırdı. Kuşkusuz sen onları bağışlayasın diye kendilerini her davet edişimde parmaklarını kulaklarına tıkadılar, elbiselerine büründüler, inanmamakta direndiler ve büyük bir kibir gösterdiler. Sonra ben onları açık açık davet ettim. Onlarla hem açıktan açığa hem de gizli gizli konuştum. Rabbim! Gerçekten onlar bana karşı geldiler. Malı ve evladı, ancak kendi hüsranını artıran kimselere uydular ve şöyle dediler: ‘Sakın ilâhlarımızı bırakmayın. Hele hele Vedd’i, Sûva’yı, Yeğus’u ve Nesr’i hiç bırakmayın!’ Bu şekilde Tevhid dinine karşı şirkin karanlık duvarlarını ören kavminin inatçı tutumu sonucunda “Ey Rabb’im! Kâfirlerden hiç kimseyi yeryüzünde bırakma! Çünkü sen onları bırakırsan, kullarını saptırırlar; sadece ahlâksız ve kâfir kimseler yetiştirirler.” şeklinde derdini dile getiren Hz. Nuh (as)’ın elem ve kederini hissetmemek mümkün müdür?

Devamı: https://www.insaniyet.net/yitik-cennetin-yolunda-a-sezai-karakocun-aziz-hatirasina/