Sesimizi duyamazsa, sesini duyuramazsa incinir. Bir de yüksek raflarda tozlanıp unutulmuş kitaplar gibi uzağına düşünce lisanın, incinir kelime insandan. Bir canı vardır her kelimenin; yaşanmışlıkları, tesir alanı, tıpkı kişiler gibi hatıraları…
Klasik, hassas, sevgili… Kaybettiğimiz çok şey var. Bugünkü mimarimiz, edebiyatımız, musikimiz de hep o kaybolan şeylerin izleri üzerine inşa etmeye çalışıyor kendisini, bir yitik üzerine. Hasret yeter mi bazı şeyleri imar etmeye; demek yetiyor. Aramaya mecal bulmak, hasret duymakla başlıyor. Kaybedilene hasret. Estetiğimiz, rüyamız, renklerimiz, gayretimiz gibi. Köşe başında bekleyen ve pencere önünden geçemeyen uysal ve sabırlı sevdalarımız gibi kaybettiklerimiz de sadece beşerî kimliğimizi değil, toplumsal kimliğimizi zaafa uğratıyor.
Ne zaman öğrendim hatırlamıyorum. Nerede ve nasıl öğrendiğimi hatırlamıyorum. Bir dem, derin bir boşlukta sıkışıp kalmış kelimelerin kökleşmiş ama kilitli bir tesirle bana seslendiğini ve o muazzam çağrının zaman içerisinde bir melodi gibi benliğime yayıldığını biliyorum sadece. Köy yüzünde ihtiyar bir çınar ağacı. Paslı zincirlerle tanışmamış halat salıncak. Birinin, diğerinin derdine hıçkırarak ağladığı fasıl. Hatıra defteri arasına bırakılan gelincik tanesi. Bir ırmağı gözyaşıyla sulayan kadın. “Ey büt-i nev edâ olmuşum müptelâ/ Âşıkım ben sana iltifât et bana” ile başlayan ve hicaz makamına süs olan şarkı… Her biri derin boşluklar arasına sıkışmış ve insandan uzaklaştırılmış eski kelimelerin çağırdıkları. Her biri o kelimelerin çağrışım dünyama taşıdığı. Demek kaybettiğimiz her şeyle kayboluyor kelimeler yahut kelimelerin yitirildiği yerde başlıyor kaybedişler. “Melâli anlamayan nesle âşinâ değiliz.” demiş Haşim. Ne onlar bize âşinâlar, ne biz onlara vakıf. Söz her hâlükârda kaderini yaşıyor.
Devamı: https://www.milatgazetesi.com/yazarlar/buyusu-var-diye-kelimelerin-9686/
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.