Huntington ünlü “Medeniyetler Çatışması’ tezinde Türkiye’yi ait olduğu medeniyet çevresinden çıkmak istediği ancak girmek istediği medeniyet çevresince de reddedilen bir “torn country” (parçalanmış/yırtık ülke) olarak tanımlıyordu.
Bunu kaba bir genellemeyle modernleşme hikayemize özellikle de bunun önemli ve radikal bir evresi olan Cumhuriyet tercihlerine ve politikalarına referansla temellendiriyordu. Batıcı-doğulu, geleneksel-modern vs. gibi tanımlamaların muğlaklığı saklı kalmak koşuluyla bu ayrışmanın bir gerçekliğe tekabül ettiği inkar edilemez. Kullanılan kavram setlerinden tarih, kültür, toplum tasavvuruna, yaşam tarzından gelecek vizyonuna dair müşahhas görünümleri olan bu ‘yırtılmışlığı’ zamanın sıkıştığı, siyasetin elektriklendiği dönemlerde gündelik dilde veya artan sembolizmde gözlemlemek çok daha mümkün oluyor. 28 Şubat döneminde ideolojik-politik bir aidiyet, bir kimlik kartı gibi kullanılan etkinliklerden birisi yerli yersiz şekilde okunan 10. Yıl Marşı’ydı. Öyle bir hal almıştı ki 1999 Şubat’ında Magazin Gazatecileri Derneği ödül gecesinde Kürtçe şarkıya klip çekeceğine söyleyen Ahmet Kaya’yı çatal fırlatarak protesto eden sanatçılar coşkuyla 10. Yıl Marşı’nı okumaya durmuşlardı. Yine o dönemin atmosferinin yansıdığı televizyon dizilerinden birisinde, nev’i şahsına münhasır bir lise öğretmeninin ağzından “hoca” ile “öğretmen” arasında keskin bir karşıtlık oluşturuluyor, ‘hoca camide’ klişesiyle de özenle vurgulanıyordu. Bu diskurda hoca camide olunca öğretmene de okul tahsis edilmiş oluyordu doğal olarak. Huntington’un tanımladığı yırtılmışlığın görünür hal aldığı noktalardan birisi burası. Bugün de değişik görünümleriyle devam eden yırtılmışlığın dikildiğine, dikilmek istendiğine dair bir emare pek göremiyoruz açıkçası.
Devamı: https://fikircografyasi.com/makale/torn-country-asaletini-yitirmis-irfan-veya-ogrenciyi-ikna-etmek
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.