Zannederim 1949-50 ders yılıydı; o zamanlar, henüz târihî eski binasında bulunan Haydarpaşa Lisesi'nin iki kat sığabilecek kadar yüksek, bisikletle dolaşılacak kadar uzun koridorlarından, orta yaşlı, babacan tavırlı bir şahsın sür'atli ve yalpalı adımlarla geçtiğini görmeye başladık. Muhakkak ki, mektebe yeni tâyin olunan hocalardandı. Hüviyetini merak edip öğrendim mi, hatırlamıyorum. Vaktâ ki, ders yılının nihâyetine geldik; kapanış münâsebetiyle yapılması mûtad olan toplantıda, talebenin bir kısmı –sık sık dinlemek mazhariyetine eriştiklerini sonradan öğrendim– "Hocamızı isteriz! Mâhir Bey'i isteriz!" diye bağrıştılar. İdârecilerin de ricâsıyle, koridorlarda rastladığımız o beşûş çehreli zat yerini aldı ve İstiklâl Marşı'mızı inşâd etmeye başladı. Aman Yârabbî! O ne çağlayıştı, lisenin büyük orta avlusunu ne gür ve erkekçesine dolduran bir okuyuştu... Kulaklarımda Ezan'dan sonra en çok yeri olan bu millî şâheseri, hem de ezbere bildiğim halde, o güne kadar meğer ben hiç anlamamışım! Sanki Âkif merhum, şiirini henüz yazmıştı; adının Mâhir İz olduğunu öğrendiğim bu heyecan dolu edebiyat hocası da ilk defâ bize tâlim ediyordu... Bir uğultu, bir alkış tûfânı... Bunun üzerine –gāliba– "Çanakkale Şehidlerine" de ayni coşkun edâ ile okundu. İşte, rahmetli Hoca'yı ben böyle bir sahne içinde tanıdım ve ona kalben bağlandım. Daha sonraki senelerde, dört yıllık lise programı gereğince serbest seminerler yapılmağa başlanmıştı. Haftada birkaç saat, dersler boş bırakılıyor; talebe istediği hocayı dinlemek ve sual sormak hürriyetine sâhip kılınmakla, sanki fakülte havasına alıştırılıyordu. Zâten bir Mâhir Bey'in seminerleri dolardı, bir de Nihal Atsız'ın... Farklı mefkûrelere bağlılıklarına rağmen, her ikisinin değişik saatlere konulan ve dinleyenleri mânen doyuran bu latîf sohbetleri, benim gibi pek çok genç tarafından tâkib edilmeğe başlandı.
Devamı: https://www.fikriyat.com/yazarlar/ugur-derman/2021/10/15/mahir-hocadan-izler-1
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.