Erdem Beyazıt Ağabey “Önden Gidenler İçin” diye yazdığı ve “Sait Mutlu, Sabri Arslan, Mehmet Emin Balyan, Ahmet Yücel'in aziz hatıralarına” ithaflı şiirine “Onlar gittiler /Yalnız bir yemin kaldı aramızda/Ben şimdi bu yanda/Kasılmış çıplak bir kurşun gibiyim/Namluda” diye başlamıştı. Listesine Cahit Zarifoğlu, Akif İnan, Nuri Pakdil, Alaeddin Özdenören, Rasim Özdenören, Sezai Karakoç ve kendisi eklendi. Cahit Ağabey “Yaşamak” isimli günlük-deneme kitabına “Ne çok acı var?” diye başlar. Kişisel hayatıma bu ağabeylerden hasat ettiğim kelimeleri, fikri hayatımı inşa eden yazı ve hikâyeleri, dergi bürolarındaki sohbetleri, dinlediğim konferansları ve yetişip onlardan öğrendiklerime eklediğim yorumlarla aynı sahnelerde katıldığım kültür-sanat etkinliklerini düşününce çorak bir iklimde ufka bakarken bir yalnızlık ve kimsesizlik diyarında sürgün gibiyim.
Necip Fazıl ve Cemil Meriç’i de bu listeye eklemeden geçemedim; çünkü onlardan zihin dünyamı düzenleyen kelime, kavram ve görgü var. Onlar 1950-60 sonrası medeniyet, kültür ve sanat hayatımızı inşa eden öncü nesillerdi. Bu verimli yolculuğun yaşayan son sesi (Allah uzun ve sağlık bir ömür versin) Atasoy Müftüoğlu.
25 Temmuz ikindisinde Rasim Özdenören’i Eyüpsultan Haziresi’ne emanet ettik. Taziye için Türkiye Dil ve Edebiyat Derneği’nde hazırlık yapılmıştı. Hazırlıklara ve bahçede yaşanan telaşa, hüzne ve ağabeylerini yolcu etmeye Ankara’dan, Kayseri’den, Maraş’tan ve diğer illerden gelen dostları izlerken 1970’li yıllarda gıyaben tanıştırıldığım ve kitaplarını okuyarak, varlıklarını hissederek, çıkardıkları dergi sayfalarında Müslüman dünyanın acılarını, ızdıraplarını takip ederken yaptığımız mücadeleye kelimeleriyle verdikleri desteği an an ve satır satır hatırladım. 12 Eylül 1980 darbesinden önce duvarlara yazdığımız “Sabır savaş zafer. Adım: Müslüman.” Sloganı, Erdem ağabeyin aşağıdaki şiirinden alınmıştı.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.