-Ruzamede; Kelime Günlüğü'nden-
Sükûnetten, sessizlikten, dinginlikten uzak bir dünya hâlini yaşarken, hengâmeden arınmış köşelerin izleri dahi kaybolurken kelimeler de çok sesli ve gürültülü.
Kabil, yine de o günlerin ıssızlığında onca hıncı ve hırsını coşturan körüğü nereden bulmuştu ki? Dünyaya neredeyse “el” değmemişken her köşe başından bir kaos yükselmiyorken, yalnızca metreler ötesinde acayip hikâyeler, trajediler konuşlanmıyorken, bombalar, ekonomik kriz, israf yarışı, bunalım, yafta, arıza, kablolar arası iletişim ve sanal'a dair hiçbir şey henüz keşfedilmemişken içini kemiren kötülüğe eli nasıl varmıştı, oraya giden yolu nasıl keşfetmişti?
Nitekim insanın içinde gürültüler var. Bir oraya bir buraya çekiştiren, bastırma yöntemlerine karşı daima uyanık kalan ve kül yutmayan gürültüler bunlar. Çekip çevirecek gücü var; eğer ona paye verilirse. Demek ki, gürültülere, kirliliğe ve kötülüğe çıkan yollar için Kabil'in hayatında hiç olmamış unsurları suçlamak bahaneden ibaret. İnsanın fıtratına yerleşmeye meyilli ve heveskâr olumsuz dürtüler içinde hep var ve olacak. Yani teknoloji ve diğer “bozucu” olarak nitelenenlerle ilişkisinden doğan sonuçlar, yalnızca tetikleyici. Çünkü kötülüğü, kaosu ve gürültüyü kendi icat etti.
Aslında hiç ölmeyecekmiş gibi süren yarış gürültülü. O ölmemek ve olduğundan daha “değerli” hale gelmek için sürdürülen çaba, ölümden çok uzak bir yerde. Ve ne pahasına olursa olsun, ölüme rağmen madde ayarında kıymetlenerek var olma saplantısının ölümle alış verişi yok. Olabilseydi, ne savaş zenginlerinden, ne silah tüccarlarından, ne tefecilerden, ne uyuşturucu mafyasından ne de insan kaçakçılarından söz edebilirdik.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.