Bana kimi seçtiğini söyle…

Seçimlerimizden ibâretiz.

“Bana arkadaşını söyle senin kim olduğunu söyleyeyim.” derler ya, “Bana kimi seçtiğini söyle…” desek de aynı netîceyi verir. 

Anne-baba, milletimiz ve vatanımızı seçemiyoruz sâdece. Dolayısıyla irsiyetimize, vatanımıza, milletimize ve târîhimize angajeyiz. Kimliğimizin temelleri bizim irâdemiz dışında atılıyor yâni. Cemil Meriç’in dediği gibi: “İnsan, târîhe angajedir.”

Hz. Peygamber de buyuruyor: “Her insan İslâm fıtratı ile doğar. Sonra onu anne-babası Müslüman, Hıristiyan, Yahudi, putperest ve ateşperest yapar.” Anne-babanın kişiliğimiz üzerindeki tesîri bu kadar büyük. Buna sosyal çevremizi de eklememiz gerekir elbette. İçine doğduğumuz ve içinde gözümüzü açtığımız dil, gelenek-görenekten müstakil bir kişilik geliştirmek imkânsız âdetâ. 

Şu da bir gerçek ki milletimiz, dînimiz, dilimiz, gelenek-göreneğimiz aynı olan bir sosyal çevrede yaşasak da her birimiz farklıyız. Her insan başka bir dünyâ… Hem bir milletten olmayı, bir dînin kardeşlik duygularını taşımayı hem de bölge, kaza, köy, âile ve ferdiyetimize kadar farklı olmayı seviyoruz. Bu farklılık bizim kişiliğimiz oluyor işte. Allah içimize bu fıtrî yönelişi koymuş. Hem ümmet ve millet denizi içinde yüzmek hem de kendi adamızda farklılığımızı yaşamak istiyoruz. Hem asgarî müştereklerde bir olup hem de husûsî dünyâmızda farklı olmak bir tutku. Cemiyet içinde sürünün bir uzvu olmak girân geliyor, farklı bir meziyetimizle var olmak yolunu tutuyoruz. Rûhiyâtçılar buna “kendini gerçekleştirmek” diyor. Kendini gerçekleştirmek insanın en temel ve en güçlü ihtiyâçlarından biri. Kendini gerçekleştirememenin sonu boşluğa düşmeye, hattâ intihâra kadar varabiliyor. Kendini gerçekleştirmenin meşrû ve güzel yolları da var, gayr-i meşrû ve çirkin yolları da… İslâm’da meşrû ve güzel yolları açıktır bunun. İyiyi de kötüyü de seçmek kişinin kendine kalmış.